ကေလးေလးေတြကို ေမးခြန္းေလးေတြ သြားေမးထာတာေလးေတြ မွတ္မိသေလာက္ တင္ျပခ်င္ပါတယ္.........
ေမး ။ ။ ကေလးမိဘေတြမရွိေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရလဲ။
ကေလး ။ ။ အေမရွိတုန္းက ထမင္းခြံ႔ေကၽြးတယ္ ခုထမင္းခြံ႔ေကၽြးမဲ႔သူမရွိေတာ့ဘူး...( ၅ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ ကေလးေလးက ငိုမဲ႔မဲ႔နဲ႔ ေျပာသြားတာပါ။ သူစကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကစကားကို သူ႔ခံစားခ်က္ကေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာပါ။ ရင္ထဲ မေကာင္းလွပါဘူး။)
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ပဲက်န္ခဲ႔တဲ႔ မိသားစုေလးကို သြားေမးပါေသးတယ္။
ေမး ။ ။ ကေလးတို႔ ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ (အၾကီးဆံုး ကေလးကိုေမးလိုက္တာပါ။ သူက အသက္ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ သူ ေရထမ္းျပီးေတာ့ သူညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို ရွာေကၽြးေနသူပါ။ ဒီေလာက္ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဒီလိုရွာေကၽြးေနတာ ကၽြႏ္ုပ္ အံ့ၾသမိတာ အမွန္ပါ။ ဘ၀ကေပးတဲ႔ တာ၀န္ကို အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ သူ မႏိုင္မနင္း ထမ္းေနရွာရျပီ။ သ႔ူမွာ ညီမငယ္ ၅ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ညီငယ္ ၃ ႏွစ္သားေလး ရွိပါတယ္။)
ကေလး ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးလာရင္ ငါးဖမ္းမယ္ ဂဏန္းေထာင္စားျပီ ညီေလး ညီမေလးေတြကို ေကၽြးမယ္တဲ႔။ (ေၾသာ္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ႔ခံယူခ်က္ပါ။ သူ႔မွာ ယခုကၽြႏ္ုပ္တို႔ေတြ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳး ၾကားေတာင္ ၾကားဘူးမယ္မထင္ဘူး။ သူ႔မွာရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူးလို႔ အင္မတန္ငယ္တဲ႔ ကေလးေလးကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး သူ႔မွာ ယခုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစာေနရတာက ဆာေလာင္ျခင္း ငတ္မြတ္ျခင္းေတြပါ။ ဒါကိုသူ ေန႔စဥ္အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ေက်ာ္လႊားေနရပါတယ္။ သူ႔ညီမေလးကလဲ ေျဖပါတယ္ ငါးဖမ္းစားမယ္တဲ႔။ ေၾသာ္ကၽြႏ္ုပ္ရင္ေတြ တုန္လႉပ္ခဲ႔ရပါျပီ။ သတင္းထဲမွာ ကေလးငယ္ေလးက ေရေတြ ခဏခဏ ေသာက္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ထင္တယ္ သူဗိုက္ဆာေနလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ကၽြႏ္ုပ္လဲ ေရဘူးေလးကိုင္ျပီး ေရေသာက္ေနခ်ိန္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ေရေသာက္တာ မ်ိဳမက်ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။)
ညီအငယ္ဆံုးေလးကိုေမးတယ္ သူစကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေမး ။ ။ ကိုၾကီးကိုခ်စ္လား။
ကေလး ။ ။ ခ်စ္တယ္..
ေမး ။ ။ဘာလို႔ခ်စ္လဲ။
ကေလး ။ ။ ခ်စ္တယ္။ (သူမေျဖတတ္ပါဘူး၊ ခ်စ္တာတစ္ခုပဲသိတယ္။ သူ႔အကိုျပန္လာရင္ ထန္းလ်က္ခဲ ျဖစ္ျဖစ္ မုန္႔တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လာတတ္တယ္ေလ ဒါကပဲသူတို႔ရဲ့ ေန႔လည္စာျဖစ္သြားတာလဲ ရက္ေတြမနဲေတာ့ဘူးတဲ႔။)
ေနာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးပါတယ္။ သူက အသက္၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။
ေမး ။ ။ ကေလးဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ေနပါလဲ။
ကေလး ။ ။ သမီးတေနကုန္ ပုဇြန္တို႔ ငါးတို႔ ဂဏန္းတို႔ကို ေခ်ာင္းထဲ လိုက္ႏိႉက္တယ္။ ရတဲ႔ထဲက တစ္၀က္ကို ခ်က္စားတယ္၊ တစ္၀က္ကို ေရာင္းတယ္ ရတဲ႔ေငြနဲ႔ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ ၾကက္သြန္၀ယ္တယ္။ (သူဘ၀ကလဲ မသက္သာလွပါဘူး။ သတင္းထဲမွာျပတယ္ ေခ်ာင္ထဲေရစိုစိုထဲမွာ တစ္ေနကုန္လိုက္ႏႉက္ရတာပါ။ စာေပသင္ၾကားေနရမယ့္ အခ်ိန္မွာ သူ႔၀မ္းစာအတြက္ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေတြးၾကည္႔တယ္ တစ္ေနကုန္ ေရထဲေနလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔။ ကၽြႏ္ုပ္ဆက္ျပီး မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး ေတြးလဲမေတြးရဲေတာ့ပါဘူး။)
ေနာက္အသက္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ရွိမဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးျပန္ပါတယ္။
ေမး ။ ။ သမီးဘာအလုပ္လုပ္စားလဲ။
ကေလး ။ ။ ဆားကြင္းမွာ လုပ္တယ္တဲ႔။
ေမး ။ ။ ဘာအျဖစ္ခ်င္ဆံုးလဲ။ ဘာလို႔လဲ။
ကေလး ။ ။ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တေနကုန္ ဆားကြင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ ေနကလဲပူတယ္ ေအာက္ကလဲပူတယ္ မီးခဲေတြ နင္းရတဲ႔ အတိုင္းပဲ။ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရွိခ်င္တယ္။ ( သင့္ကို ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာခ်င္လဲေမးရင္ သင္စိတ္ထဲ တိုက္ၾကီးေတြ၊ ကားၾကီးေတြ၊ အ၀တ္အစား လွလွေတြ၊ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြ စိတ္ထဲေပၚလာမွာ မလြဲပါဘူး။ ကေလးေလးက ဒါေတြမသိပါဘူး ၉ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာကိုး၊ သူ႔မွာ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ ဒုကၡထဲက ခဏျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ခ်င္တဲ႔ သေဘာေလာက္ပဲရွိတာပါ။ )
ယခုဒီကေလးေလးေတြထဲက အခ်ိဳ့ဟာ မိဘမဲ႔ေဂဟာေတြ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လူမႉအဖြဲ႔ အစည္းအခ်ိဳ႔ကို ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ ခရစ္ယာန္ အဖြဲ႔ေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔လူမႉေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေလးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔လဲ အကုန္ မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိဘမဲ့ကေလးေတြနဲ႔ အျခားမိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြကို ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားျခင္း စာနာေထာက္ထားမႉ အရျဖစ္ျဖစ္ လ်စ္လ်ဴရွဳမေနသင့္ပါဘူး။ သူတို႔ငတ္ေနတာ သင္တို႔တကယ္ေတြ႔ရင္ သင္တို႔ထမင္းမ်ိဳက်ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာရဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ေတာင္ အဆက္အသြယ္ရွာေဖြျပီး စာနာေထာက္ထားစြာနဲ႔ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ပညာေရး အဆင္ေျပေအာင္ ေထာက္ပံ႔ၾကပါလို႔ ကေလးေတြ၊ ဒုကၡေရာက္သူေတြ ကိုယ္စား ကၽြႏ္ုပ္ကတိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။ ယေန႔မွစျပီး ဒုကၡေရာက္သူ ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီမည္ဟု ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ၾကပါလွ်င္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ေနရာမွ ဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း)
