“အေရွ႕ေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား၊ လယ္ေပၚ ေက်ာင္းသား အေကာင္းစား။ ေက်ာက္မီးေသြးမို႔ မည္းသကို၊ တုိ႔ေက်ာင္းသားမုိ႔ ရဲသကို။
ေဟ့လာေမာင္႐ို႔၀ါး”ဟု အားရပါးရ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊားလာၾကေသာ ကေလး တစ္စုသည္ကား လယ္ေပၚ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ယင္းတုိ႔ ေက်ာဘက္ တင္းခ် လယ္တစ္ကြက္ေလာက္ အကြာတြင္ ခ်ည္လုံခ်ည္ကုိ ျပာတာကြင္း သုိင္း၍ သင္တုိင္း အက်ႌကုိ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ၀တ္လ်က္ ေခါင္းငိုက္စုိက္ႏွင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း လာေနေသာ ေမာင္ခ်စ္သည္ “ဧ၀ံေမသုတံ ဧကံသမယံ”ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္လ်က္ရွိ၏။
ေဆးတစ္အုိးကၽြမ္းေလာက္ အၾကာတြင္ အေရွ႔သုိ႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ပန္းပုဆရာႀကီး ဦးေအာင္ခ်ာ ကနားဖ်င္းထဲ၌ ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၀ိုင္းအုံ ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ မိမိသည္လည္း အေၾကာင္းကို သိလုိေသာေၾကာင့္ ေျပးသြား တုိး၀င္ၾကည့္႐ႈေလ၏။
ဦးေအာင္ခ်ာသည္ ဆင္စြယ္ မင္းသမီး ႐ုပ္ကေလး တစ္ခုကို ထုလ်က္ရွိ၏။ ထုလုပ္စ ျဖစ္၍ ႐ုပ္လုံးေပၚ႐ုံမွ်ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း အ႐ုပ္ကေလးမွာ ႏြဲ႔ေနာင္းျဖဴေဖြး ခ်စ္စရာကေလး ျဖစ္ေပ၏။ အတန္ၾကာေသာ အခါ ေမာင္ေထြး၊ ေမာင္ေခြး၊ ဖုိးစံ၊ ဖုိးလွတို႔ တစ္စု ထျပန္သြားေလ၏။ ေမာင္ခ်စ္ကား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒူးေထာက္၍ ကြပ္ပ်စ္ခါးပန္းတြင္ ေမးတင္ၿပီးလွ်င္ အေငးသား ၾကည့္လ်က္ပင္ ရွိေသး၏။
“ဘႀကီးေအာင္ ဒီမင္းသမီး ႐ုပ္ကေလးကို ဘယ္သူ႔ေပးဖုိ႔ ထုေနတာလဲဟင္”
ဟု မ်က္စိကေလး ေပကလတ္လုပ္၍ ေမးေလ၏။ ေဆာက္ပုတ္ႏွင့္ ေဆာက္ကေလးကို အသာခ်၍ ေဆာက္ပုံးထဲတြင္ ေဆးလိပ္တုိကို စမ္းေနေသာ ဦးေအာင္ခ်ာက
“ငါ့တူ လုိခ်င္လုိ႔လား၊ ေငြတစ္က်ပ္ ယူခဲ့ရင္ ဘႀကီးေပးမယ္ သိလား”
ဟု အမွတ္မဲ့ ေျပာလုိက္ေသာအခါ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေခါင္းကုတ္လ်က္
“ေငြတစ္က်ပ္ ဆိုတာ ဘယ္ႏွျပားလဲ ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕”
ဟု ေမးျပန္ေလ၏။ ပန္းပု ဆရာႀကီးလည္း ေဆးလိပ္ကို ခ်၍ လက္ဖ၀ါး ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ျပလ်က္
“ဆယ္ျပား ဆယ္ျပား ေျခာက္ခါ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလးျပားထည့္၊ ေပါင္းေျခာက္ဆယ့္နဲ႔ ေလးျပား၊ အဲသေလာက္ကို တစ္က်ပ္ေခၚတယ္။ ၾကားလား”
ဟု ကေလး သူငယ္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာ ၀ါသနာ ရွိသည့္ အတုိင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ရွင္းလင္း ေျပာျပေလ၏။
“၆၄ ျပားေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအ႐ုပ္ေလးကို တကယ္ပဲ ရမလား၊ ေနာက္ေတာ့ မညာနဲ႔ေနာ္ ဘႀကီးေအာင္”
ဟု ေျပာရင္း ေသွ်ာင္ဆံၿမိတ္က ေလးကို ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပတ္ရစ္လ်က္ အိမ္ရွိရာသုိ႔ ရႊင္လန္း ၀မ္းေျမာက္စြာ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊားသြားေလ၏။
ေမာင္ခ်စ္သည္ ေန႔လယ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းတြင္ မုန္႔၀ယ္ စားဖုိ႔ရန္ မိခင္ ေပးလုိက္ေသာ တစ္ျပား၊ တစ္ျပားေသာ အသျပာကို မသုံးရက္၊ မစြဲရက္ဘဲ အက်ႌ သင္ပုန္းေခါင္းတြင္ အေပါက္ ငယ္ေဖာက္၍ စုထားသည္မွာ ေျခာက္ျပားမွ်ရေလ၏။ တစ္ထႊာမွ် က်ယ္ေသာ မိမိ၀မ္းေခါင္း သမုဒၵရာ အတြက္မူကား ေန႔ဆြမ္းစား ကလတက္ေခါက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေခမာ ေ၀ေသာ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လုံးႏွင့္ ေက်နပ္ ဖူလုံလ်က္ ရွိေလ၏။
ဆင္စြယ္ ႐ုပ္ကေလးသည္ တစ္ေန႔တျခား သားနားေၾကာ့ရွင္း၍ လာ၏။ သြားကေလးမ်ား ေပၚလု မတတ္ရွိေအာင္ ျပံဳးလုိက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ အသြင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညအခ်ိန္တြင္ပင္လည္း ေမာင္ခ်စ္ မ်က္လုံးတြင္းမွ မထြက္။ ၾကည့္ရပါမ်ားေလ အ႐ုပ္ကေလးမွာ လွလာေလ၊ လုိခ်င္စိတ္ ပြားလာေလ ျဖစ္ရကား တစ္ေန႔မွ တစ္ျပားတစ္ျပား စုရသည္ကို အလြန္ဖင့္ေလ ၾကန္႔ၾကာသည္ဟု သိလာေလ၏။ ပိုက္ဆံ ရလြန္းလုိ၍ ဥပုသ္ေန႔မ်ားကုိပင္ စာသင္ရက္ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။ တစ္ေပါက္တစ္လမ္းက ဘယ္နည္းႏွင့္ ပုိက္ဆံ ရေအာင္ ႀကိဳးစား ရပါမည္နည္းဟု ၾကံစည္ျပန္၏။
ထုိစဥ္အခါက ကမာၻ စစ္ႀကီးအတြင္း ျဖစ္၍ ေက်ာက္တံ အလြန္ရွား၏။ ေမာင္ခ်စ္သည္ အစ္ကိုႀကီး ကိုသစ္၏ ေက်ာက္သင္ပုန္း ကြဲမ်ားကို ေညာင္ေရအုိးစင္မွ ယူ၍ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ မေရွာင္ မိႈင္းတလူလူ ထြက္ေနေသာ ေရနံဆီ မီးခြက္ႀကီးကို ထြန္းညိႇလ်က္ ခၽြန္တက္ေသာ ဖဲထီး သံေခ်ာင္းျဖင့္ ေက်ာက္တံ တုိက္ေလ၏။ ေက်ာက္တံေရာင္း၍ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ျပားရ၏။ ေက်ာင္းသားႀကီး ဖုိးေတက အႏိုင္က်င့္၍ မေပးဘဲ ထားေသာ အေႂကြးတစ္ျပား အတြက္ ေတြးမိတုိင္း ေဆြးမိ၏။
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပားမွ် ရလာေသာ အခါ အက်ႌသင္ပုန္း ေခါင္းမွာ မဆံ့ၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္ဖက္ ပိတ္ၾကေသာင္း၀ါး တစ္ဆစ္ တြင္ ထိပ္က အေပါက္ေဖာက္ကာ ေ၀လေခါင္း၊ ေဂ်ာ့ေခါင္း၊ နတ္ဖုိးခၽြန္ စေသာ တံဆိပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခတ္ႏွိပ္သည့္ ေၾကးျပား တစ္ဆယ့္ႏွစ္ျပား တိတိကို သြင္းေလွာင္ သိုမွီးထားေလ၏။ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔တြင္ ေဒြးေလးညိဳ ခ်စ္စႏိုး၍ ေပးေသာ သူငယ္ေဖာ္ ေမာင္ေထြးက အလုိက္ႏွစ္ျပား ေပး၍ ပိုက္ဆံခ်င္း လဲစဥ္ မလဲရက္ဘဲ တြယ္တာခဲ့သည့္ ထုံးအမွတ္ႏွင့္ ေဒါင္းပိုက္ဆံ ကေလးကိုလည္း ဖ်ာေအာက္မွ ထုတ္ယူ၍ ေၾကးျပား အေဖာ္မ်ား ရွိရာ ေၾကးတိုက္တြင္းသုိ႔ သြတ္သြင္းလုိက္ေလ၏။ ေၾကးျပား အေရအတြက္ကုိလည္း ၀ါးေၾကာတြင္ စူးျဖင့္ျခစ္၍ မွတ္ထားေလ၏။
“ပဲဟင္းခ်က္တဲ့ေန႔က တစ္ျပား၊ ဘႀကီးထူး ကၽြဲေပ်ာက္တဲ့ ေန႔က တစ္ျပား”
စသည္ျဖင့္ လက္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ားကို ခ်ဳိးကာ ခ်ဳိးကာ ပိုက္ဆံစာရင္း တြက္ရ၊ စစ္ရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ်ျဖစ္၏။ ေရတံေလွ်ာက္ထဲမွာ ထားရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ သေဘၤာၾကမ္းေပၚတြင္ ၀ွက္ထားရလွ်င္ လုံႏိုးႏိုးႏွင့္ ပိုက္ဆံဘူး ေနရာၾကပ္ ေျပာင္းရသည္မွာလည္း အေမာပင္ ျဖစ္၏။ အ႐ုပ္ကေလးကို ရလွ်င္ ထည့္ထားဖုိ႔ရန္ ထန္းရြက္ဖာ ေခ်ာကေလးကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳျပင္ဆင္ယင္ မြမ္းမံရသည္မွာလည္း မအားပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ေစ်းသည္ ေဒၚခါဥ၏ ေတာင္းနီးထဲ၌ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေကာက္ဦး ငခ်ိပ္ေပါင္းကို ျမင္ရေသာ အခါ သြား ရည္ယိုမိ၏။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ၀ယ္မွရေသာ သေရစာတို႔ကို သပိတ္ ေမွာက္ေလ၏။ သူငယ္ေဖာ္တို႔ ဖန္ဒိုး၀ယ္၍ ေဂၚလီ ႐ိုက္ေသာအခါ ကေလးတို႔ ဘ၀ အမ်ားနည္းတူ ကစားလုိပါ ေသာ္လည္း မိမိတြင္ ရွိရင္းစြဲ စည္ပတ္သံေခြ အေဟာင္းႀကီးကို ေက်ာင္း၀ိုင္း ပတ္လည္တြင္ လွည့္ပတ္႐ိုက္လ်က္ တစ္ေယာက္ ထီးတည္း ေက်နပ္တင္းတိမ္ ရေလေတာ့၏။ သုိ႔ျဖင့္ တစ္ျပား တုိးလွ်င္ တစ္မ်ဳိး ၀မ္းသာလ်က္ စုေဆာင္း လာခဲ့ရာ ပိုက္ဆံ သုံးဆယ့္ေလးျပား ပိုက္မိေသာ ေန႔သို႔ ေရာက္လာေလသတည္း။
ညေန ေလးနာရီ ေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးေသြးကို ႏိႈးဆြ လုိက္ေလ၏။ ဘုရားရွိခိုး ဆုံးခါနီး “အာမ”ဟု ဆိုမိလွ်င္ပင္ “ဘေႏၲ”ကို မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ထ၍ ေျပးေလရာ အေစာင့္ ကိုရင္ႀကီး တစ္ပါးက အရင္လုိရ ေကာင္းလားဟူ၍ ထိပ္ကို ေဂါင္ေဂါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္လုိက္၏။ အမႈ မထားမိ။ လမ္းတြင္ ခလုတ္တိုက္၍ ေျခမ ကြဲသြားေသာ္လည္း နာရမွန္း မသိ။ ဦးေအာင္ခ်ာ့ ကနားဖ်င္းနား ေရာက္ေသာအခါ အတင္း တိုး၀င္သြားေလ၏။ ေဖာ့ဦးထုပ္ကို ေဆာင္း၊ ေဘာင္းဘီ အျပာကို ၀တ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ အခံ့သား ထုိင္ရင္း မင္းသမီး ႐ုပ္ကေလးကုိ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္ ၾကည့္႐ႈေနေသာ လူႀကီးတစ္ ေယာက္ကို ျမင္မွသာ ကိုယ္အရွိန္ သတ္၍ ေျပာေနၾကေသာ စကားကို ၾကားမိေလေတာ့၏။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဖုိးနဲ႔ပဲ ေပးလုိက္မယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အရပ္မွာ ဒီအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ တန္တဲ့ အိမ္တစ္အိမ္မွ မရွိပါဘူး။ ၀ယ္ႏိုင္မယ့္ လူလည္းရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“မွန္ပါ။ ၀န္ေထာက္မင္းဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အလကား ေတာင္းလည္း ေပးရမွာပါပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ အေခ်ာသပ္ အမႊမ္းတင္ဖုိ႔ ေလး၊ ငါးရက္ေလာက္ ဆိုင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ၿပီးခ်င္း ၀န္ေထာက္မင္းတုိ႔ဆီကို လာၿပီး ပို႔ပါမယ္”
ထုိမွ်ကို ၾကားရလွ်င္ပင္ ေမာင္ခ်စ္၏ အသည္းႏွလုံး အူသိမ္၊ အူမတို႔သည္ ေႂကြက်မတတ္ ျဖစ္ေလ၏။ အ႐ုပ္ ကေလးကို အတင္းလု၍ ေျပးလုိေသာ စိတ္ေပၚလာေသာ္လည္း ၀န္ေထာက္မင္းဟု ၾကားရ႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ ရင္ဒူး တုန္ေနရေသာ ေမာင္ခ်စ္မွာ အဘယ္သုိ႔ ၀ံ့ရဲပါအံ့နည္း။ ခါးၾကားက ေျခာက္လုံးျပဴး ေသနတ္သည္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ အၾကံကို သိသည့္ အလား ေမာင္ခ်စ္ဆီသို႔ စိမ္းစိမ္းလွည့္၍ ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္ ေလ၏။
၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္ကို အႏုိင္ႏုိင္ ထိန္း၍ မိမိဘက္ သုိ႔ ေက်ာခုိင္းေနေသာ ဆင္စြယ္ေဒ၀ီ ကေလးအား ေနာက္ဆုံး ၾကည့္ ၾကည့္လ်က္ ထြက္လာေလ၏။ လမ္းၾကားငယ္ တစ္ခု အတြင္းမွ“ဟိုေကာင္ကေလး ညိဳတိုတို၊ တုိ႔ကိုႀကိဳက္လုိ႔ ငို၊ နင္ ငိုေပမယ့္ အလကား တို႔အေမက မေပးစား”
ဟု ထြက္ေပၚလာေသာ ေတးသံသည္ ေတးဆိုသူအား ႏွလုံးပြားဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးသားကို ကား ဓားပါးႏွင့္ မႊန္းလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
တစ္ဆယ့္ငါးရက္မွ် ၾကာေသာအခါ ေခါင္းထက္တြင္ တဘက္ကိုယ္စီ တင္ထားေသာ မိန္းမႀကီး တစ္စုႏွင့္ ေယာက်္ားႀကီး တစ္ေယာက္တုိ႔ ေမာင္ခ်စ္တို႔၏ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ျခံကေလး အတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေခြးကတက္ကို တက္မိလွ်င္ပင္ တုိင္ဖုံးနား၌ မ်က္ရည္စက္ လက္ ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ မိန္းမ တစ္ဦးသည္ ေယာက်္ားႀကီး၏ ေျခစုံကို ေျပးဖက္လ်က္
“အမယ္ေလး ကိုရင္ေအာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ခ်စ္ ျဖစ္ပ်က္ပုံေတြ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ႕လားရွင့္၊ ေမာင္ခ်စ္ေရ အေမ့သားႀကီးရဲ႕၊ အေမ လုိက္ခဲ့မယ္ကြယ့္ေနာ္ ဟီးဟီး”
ဟု ဟစ္ေအာ္ေျပာဆို ငိုေႂကြး ျမည္းတမ္းေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း ေမာင္ခ်စ္ အေလာင္းနားတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထုိင္ေနေသာ ေမာင္ခ်စ္ဖခင္အား
“ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ဖုိးေငြရဲ႕၊ ကိုရင္လည္း ၿမိဳ႔တက္သြားတာ ဆယ့္ေလးငါးရက္ ၾကာသြားလုိ႔ ဘာသတင္းမွ မၾကားမိဘူး။ အခု ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အိမ္မွာ ထုိင္ေတာင္ မထိုင္ခဲ့ဘဲ ေျပးလာခဲ့တာပဲကြယ့္”ဟု ေျပာေလ၏။
“ကုိယ္ရင္ရယ္၊ ဘာေရာဂါရယ္လုိ႔လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ တမိႈင္မိႈင္၊ တေတြေတြနဲ႔ ထမင္းမစား ဟင္းမစား၊ တစ္ခါတေလ သူ႔အေမ ေကၽြးလို႔ ဆန္ျပဳတ္ကေလး တစ္ဇြန္းေလာက္ ၀င္သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း အန္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ပေယာဂဆိုလို႔ ဆရာၾသ ေခၚျပပါလည္း ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ ကေလးကို ညႇဥ္းဆဲသလုိသာ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေမးလုိ႔ လည္း မေျပာဘူး။ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔အေမကုိ ေခၚၿပီး သူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးမူး ႏွစ္ျပားကို သူ႔ဆရာေတာ္ကို လွဴလုိက္ပါလုိ႔ မွာၿပီးေတာ့ ကုိရင္ေအာင္ကို ေမးတာပဲ။ ၿမိဳ႔သြားတယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ အတန္ၾကာၾကာ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ေမာေနၿပီး ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္လုိ႔ မပီတပီ ေျပာရင္း အသက္ ေပ်ာက္သြားတာပဲ”ဟုေျပာ၍ လုံခ်ည္စျဖင့္ မ်က္ရည္ သုတ္ေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း စဥ္းစား၍ အေၾကာင္းရင္းကို ရိပ္မိေသာ အခါ မ်က္ႏွာ ညိႇဳးငယ္၍ သြားေလေတာ့သတည္း။
ယခုအခါတြင္ကား ရြာကေလး၏ အေနာက္ဘက္ ႏြားစားက်က္ အနီး ထိန္ပင္ႀကီး ေတာင္ယြန္းရွိ သခ်ဳႋင္းကုန္းထက္တြင္ ထီးတည္းေသာ အုတ္ဂူကေလး တစ္ခုကို ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ အခ်စ္ဂူ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေမာင္ခ်စ္ဂူ ဟူ၍လည္းေကာင္း အမည္ ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေခၚၾကရာ မည္သည္ကို အမွန္ဟူ၍ မေျပာႏုိင္ပါ။ ဂူကေလး၏ အေရွ႕မ်က္ႏွာ လိုဏ္ေပါက္ ကေလးထဲတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားတို႔၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီးေနေသာ အ႐ုပ္ကေလး တစ္စုံကို ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးသည္။ လုိဏ္၀ အဂၤေတတြင္ သြင္းႏွံထားေသာ ေက်ာက္ျပားငယ္ ထက္တြင္ကား “လုိ၍ မရေသာ ဆင္းရဲ” ဟု စာတန္း ထုိးထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘုိးေအအား ေမးျမန္း ၾကည့္ရာ သုံးႏွစ္ေလာက္က ပ်ံေတာ္မူသြားေသာ ေတာထြက္ႀကီး ဦးဣႏၵ၏ လက္ရာ ျဖစ္သည္ဟု သာမန္မွ်သာ သိရပါ သတည္း။
မင္းသု၀ဏ္
(၁၉၃၂ ခုႏွစ္)
ဆရာမင္းသု၀ဏ္ အလြမ္းေျပ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
