ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာ (၁)

     ကၽြႏ္ုပ္ရွင္သာမေဏေက်ာ္ေရးေသာစာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ရွင္သာရိပုတၱရာအေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လို႔ပါ အရင္ကတည္းက ကၽြႏ္ုပ္ရွင္သာရိပုတၱရာကိုၾကည္ညိဳပါတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုပိုသိေလ သူ႔ကိုပိုပိုျပီးခ်စ္မိပါေတာ့တယ္။
     ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေ၀သာလီျပည္မွ ထြက္ေတာ္မူျပီး သာ၀တၳိျပည္ဘက္သို႔ ခရီးေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ႔ရာ လမ္းခရီးအၾကားမွာ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔၏ တပည့္မ်ားက ေရွ့ကၾကိဳသြားျပီး ေနရာထိုင္ခင္းေတြ အရင္ဦးထားလိုက္ၾကတယ္။
     ျမတ္စြာဘုရားတပည့္သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ခရီးေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူရာအခါေတြဆို အရွင္သာရိပုတၱရာက  ငါကား လက္ယာရံ အဂၢသာ၀က ၾကီးျဖစ္တယ္လို႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ထာျဖင့္ ဘုရားအနီးမွာ လိုက္ပါႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း ထိုသို႔ျပဳေလ့မရွိဘဲ ျမတ္စြာဘုရားေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူရာတြင္ ေနာက္မွခ်န္ လိုက္ကာ နာမက်န္းသည့္ရဟန္းမ်ား သက္ၾကီးရြယ္အိုရဟန္းတို႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာလိုက္ပါႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္စီမံေစာင့္ေရွာက္ ခ်ီးေျမွာက္ကူညီ၍ ေနာက္ဆံုးမွလိုက္ပါ ေလ့ရွိပါတယ္။ ထိုေၾကာင့္အရွင္သာရိပုတၱရာေရာက္ေတာ့ေနရာမရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္တစ္ညဥ့္ပတ္လံုး သစ္ပင္ရင္း၌ သတင္းသံုးရပါတယ္။
     ဤအေၾကာင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ယခုသက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္ပင္ ရဟန္းမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ရိုေသက်ိဳးႏြံျခင္းမရွိၾကလွ်င္ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေလေသာ္ကား အဘယ္သို႔ျပဳၾကလိမ့္မည္နည္း ” ဟုဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ တရားသံေ၀ဂၾကီးစြာ ရေတာ္မူပါတယ္။ နံနက္မိုးေသာက္ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းမ်ားကိုစည္းေ၀းေစျပီးေမးပါတယ္။
     “ရဟန္းတို႔ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔၏တပည့္မ်ားက ေနရာေကာင္မ်ားၾကိဳတင္ယူ၍ မေထရ္ၾကီးတို႔ အိပ္ရာေနရာမ်ားကို မရေအာင္တားျမစ္ၾကသည္မွာမွန္သေလာ”။ ထိုအခါရဟန္းမ်ားကမွန္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက ကဲ့ရဲ့ရွဳတ္ခ်ေတာ္မူျပီး “ ရဟန္းတို႔အဘယ္ရဟန္းသည္ ေနရာဦး ေရဦး ဆြမ္းဦးကို ထိုက္ကုန္သနည္း” ဟုေမးေတာ္မူေသာအခါ။ သံဃာမ်ားက မင္းမ်ိဳးရဟန္း၊ ဓမၼကထိကရဟန္း၊ ၀ိနည္းဓိုရ္ရဟန္း၊ ရဟႏၱာ စသည္ျဖင့္ေျဖၾကသည္။
     “ရဟန္းတို႔ ငါဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ေနရာဦး၊ ဆြမ္းဦးကို ေထရ္စဥ္၀ါစဥ္ အတိုင္းသာရ ခြင့္ရွိ၏။ ယခုအခါ၌ကား သာရိပုတၱရာသည္ ငါဘုရား၏ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္၏၊ ဓမၼစက္ကိုလည္ေစႏိုင္ေသာ သားၾကီးျဖစ္၏၊ ငါဘုရား၏အျခားမဲ႔၌ ေနရာကိုရျခင္းငွာ ထိုက္တန္သူျဖစ္၏၊ ေထရ္၀ါအရလည္းၾကီး၏၊ သာရိပုတၱရာသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ညဥ့္ပတ္လံုးေနရာကို မရရွိဘဲ သစ္ပင္ရင္း၌သာ စၾကၤ ံသြားျခင္း၊ ထိုင္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ေစခဲ႔ရေလျပီ။ ခ်စ္သာတို႔သည္ ယခုငါဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ပင္ ဤသို႔မရိုမေသရွိၾကလွ်င္ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံျပီးေသာအခါ၌ကား အဘယ္သို႔ျပဳ၍ ေနၾကကုန္မည္နည္း” ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏။
     ထိုကဲ႔သို႔ အတၱရပ္၀န္းမွေ၀းကြာေတာ္မူေသာ၊ သည္းခံမွဳၾကီးေတာ္မူေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာကုိေလးလည္းေလးစား၏။ ဦးလည္းညႊတ္ေတာ္မူပါ၏။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ယမမင္း ထံ အစစ္ခံရျခင္း

၁။ အိုကြဲ႔ ေယာက်္ား၊ ေမာင္လူသား၊ ဘယ္တရားမ်ား က်င့္ခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေလွ်ာက္စရာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။

၂။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ တစ္ခုခု၊ မျပဳခဲ့လားကြယ္။
ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာ မိႈင္၍ေနရွာတယ္။

၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ သတိထား၊ စဥ္းစားပါဦးကြယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ သာသနာ၊ မထြန္းပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ သာသနာ၊ ထြန္းလွပါေတာ့တယ္။

၄။ ပဗၺဇၨိ၊ ဒုလႅဘ၊ မရခဲ့လားကြယ္။
သာသနာစက္၊ ရဟန္းဘက္၊ စိတ္မွ် မကြက္တယ္။

၅။ ရဟန္းျဖစ္မွာ၊ မင္းဆရာ၊ မေဟာပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ၊ ေဟာျပရွာ၊ နားမွာမဝင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာ၊ သည္အခါ၊ ရြာသာ ေရာက္ေတာ့တယ္။

၆။ ေယာက်္ားစစ္ပ၊ လွလွရ၊ မင္းဘဝကို ႏွေျမာတယ္။
လူတို႔ျပည္ရြာ၊ အေမာင့္မွာ၊ ဘာမ်ားလုပ္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္မယား၊ စားဖို႔မ်ား၊ ၾကိဳးစား လုပ္ခဲ့တယ္။

၇။ အေမာင္,အေမာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္၊ အေမာင္ မွားခဲ့တယ္။
သဒၶါေျဖာင့္တန္း၊ ဒါနခန္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။
သားႀကီးရွင္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္စစ္၊ ညႇစ္၍ လွဴခဲ့တယ္။

၈။ လွဴေသာအခါ၊ ေစတနာ၊ သံုးျဖာညီလားကြယ္။
သံုးခ်က္ေစတနာ၊ နည္းလွပါ၊ မွန္စြာ ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အလွဴ၊ ေႂကြးေတြပူ၊ ေငြကူ ေမွ်ာ္မိတယ္။
ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္လိုသာ၊ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

၉။ ယုတ္ျမတ္မဟူ၊ စားေသာက္သူ၊ ၾကည္ျဖဴပါလားကြယ္။
ေငြကူမ်ားရာ၊ လူခ်မ္းသာ၊ မ်က္ႏွာလိုက္၍ ေကြၽးခဲ့တယ္။
မ်က္ႏွာနည္းပါး၊ လူမြဲမ်ား၊ မလြဲသာေကြၽး ေကြၽးခဲ့တယ္။
လူခ်မ္းသာပင္၊ မ႑ပ္ဝင္၊ ဖ်ာလွ်င္သင္ျဖဴး ခင္းေပးတယ္။
သည္ကို ဟိုကို၊ ႂကြပါဆို၊ ဗ်ဳိ႕ဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။
ကြမ္းေဆးလက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ဝက္ႏွင့္ၾကက္သား ေကြၽးခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေငြမ်က္ႏွာ၊ သည္လိုဟာမွ သဒၶါတယ္။

၁ဝ။ မင့္အလွဴမွာ၊ ေငြေတြဟာ၊ ႏွေျမာပါဘိကြယ္။
ပရိကၡရာ၊ ေဆာင္ရန္မွာ၊ ေကာင္းစြာ လွဴလားကြယ္။
ပရိကၡရာ၊ ညံ့လွစြာ၊ ဖိုးခ်ဳိတာမွ ဝယ္ေပးတယ္။

၁၁။ လွွဴေသာအခါ၊ ပစၥည္းမွာ၊ စင္ၾကယ္ပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္လွွဴတာ၊ ပစၥည္းမွာ၊ ခိုးတာမ်ားခဲ့တယ္။

၁၂။ ပစၥည္းကုန္မွာ၊ မင္းလွဴတာ၊ ဝမ္းနည္းပါေလတယ္။
ဘုန္းႀကီးပင့္ခန္း၊ အလမ္းလမ္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။
အက်င့္သိကၡာ၊ ေရြးခ်ယ္ကာ၊ ျမတ္ရာ ကိုယ္ေတာ္ ပင့္လားကြယ္။
သည္လိုဟာမွာ၊ မေလ့လာ၊ မ်က္ႏွာ,နာမွ ပင့္ခဲ့တယ္။
ႏႈတ္ဆက္ေခၚငင္၊ မ်က္ႏွာရႊင္၊ ပုဂၢိဳလ္ေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
သည္လိုဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ မ်ားစြာပင့္ခဲ့တယ္။
တို႔အမ်ဳိးပါ၊ တို႔ဆရာ၊ တို႔ရြာကိုယ္ေတာ္ ပင့္ဦးမယ္။
ေျပာင္းႏွင့္စပါး၊ မင္းတို႔မ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ရလားကြယ္။
ေက်ာင္းကိုမ်ားသြား၊ ရယ္ဟားဟား၊ လက္ဖက္ ကြမ္းစားတယ္။
ငွက္ေပ်ာ အုန္းသီး၊ ဒကာႀကီး၊ ျမည္းစမ္းပါဦးကြယ္။
သည္လိုေခၚဆို၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကိုမွ ပင့္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လွဴၾကတာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ ပင့္ၾကတယ္။

၁၃။ အေမာင္လွွဴတာ၊ ဗလခ်ာ၊ တန္ပါဦးေတာ့ကြယ္။
အဂၤါငါးလီ၊ ပဥၥသီ၊ ေဆာက္တည္ျမဲလားကြယ္။
သီလငါးပါး၊ က်င့္တရား၊ ပ်က္ျပားမ်ားခဲ့တယ္။
သက္သတ္ခိုးမႈ၊ ကာေမသု၊ တစ္ခုမက်န္ ေပါက္ခဲ့တယ္။
မုသားေသရည္၊ ဤႏွစ္လီ၊ ဝသီရွိတိုင္း က်င့္ခဲ့တယ္။

၁၄။ ျဖစ္ခဲေလစြ၊ လူ႔ဘဝ၊ သနားလွေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ လူတကာလည္း ပ်က္ၾကတယ္။
မိန္းမေတြဟာ၊ ပ်က္လိုက္တာ၊ ေစ်းဝယ္တာေတာင္ ရန္ျဖစ္တယ္။

၁၅။ သည္မွတစ္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။
ဘုရား တရား၊ သံဃာမ်ား၊ ဝပ္တြားပါလားကြယ္။
ဘုရားဖူးမ်ား၊ တဟားဟား၊ ေပ်ာ္ပါးရေအာင္လိုက္ဖူးတယ္။

၁၆။ လိုက္ေသာအခါ၊ ျမတ္ဗုဒၶါ၊ ၾကည္ညိဳလွစြာ ဖူးလားကြယ္။
ဗုဒၶဂုေဏာ၊ စိတ္မေစာ၊ ရယ္ေမာ စားေသာက္ ျပန္ခဲ့တယ္။

၁၇။ မာတာပိတ၊ မိႏွင့္ ဖ၊ ညြတ္တြား ခယ ပါလားကြယ္။
မညြတ္ခ,ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း၊ ဆဲေတာင္ ဆဲေသးတယ္။

၁၈။ မွားစြမွားစြ၊ ေမာင္ဗာလ၊ သနားပါဘိကြယ္။
တရားေတာ္မွာ၊ ေဒသနာ၊ ၾကားနာရဲ႔လားကြယ္။
စိတ္ကမပါ၊ ရွက္လိုက္တာ၊ လူဆိုမွာေၾကာင့္ နာဖူးတယ္။

၁၉။ နာေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ သဒၶါၾကည္ႏူး ရွိလားကြယ္။
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား၊ စိတ္ကသြား၊ ေတာထဲမ်ားေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္။

၂ဝ။ ပုဂၢိဳလ္္မ်ားစြာ၊ ေဟာၾကားပါ၊ သည္တစ္ခါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္တစ္ခါ၊ လူမ်က္ႏွာေၾကာင့္ လိုက္ေသးတယ္။

၂၁။ သည္တစ္ခါ,နာ၊ အေမာင္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။
တရားလည္းခ်၊ အိပ္ေရးဝ၊ ထ၍ ျပန္ခဲ့တယ္။
မိန္းမေတြဟာ၊ ငိုက္လိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။

၂၂။ စံေက်ာင္းဝိဟာ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ဆည္းကပ္ပါလားကြယ္။
ဆြမ္း မုန္႔ ငွက္ေပ်ာ၊ ေက်ာင္းမွာေပါ၊ ေရာ၍လိုက္ဖူးတယ္။

၂၃။ လိုက္ေသာအခါ၊ ေထရ္သံဃာ၊ ရဟႏၲာသို႔ ထင္လားကြယ္။
ဘုန္းႀကီးနားမွာ၊ မေရာက္ပါ၊ ေတာ္ရာေခ်ာင္က ခိုခဲ့တယ္။

၂၄။ ခိုေသာအခါ၊ မင့္စိတ္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။
ၾကည္ညိဳေဝးကြာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားစရာသာ ၾကည့္ခဲ့တယ္။
သူရကာယ္ပင္၊ က်ဳိးမျမင္၊ ဘုန္းႀကီးကပင္ ႏွေျမာတယ္။
သည္လိုမ်ားေပ၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ၊ ဆိုေတာင္ဆိုမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ သူတကာလည္း ဆိုၾကတယ္။

၂၅။ ေက်ာင္းပစၥည္းမ်ား၊ အေမာင္အား၊ မစားမေသာက္ ကင္းလားကြယ္။
စားသည့္ထမင္း၊ ဝမ္းေတာင့္တင္း၊ ေက်ာင္းကအႏိုင္ ဆင္းခဲ့တယ္။

၂၆။ စားသည္မယြင္း၊ ေက်ာင္းတလင္း၊ ခတ္ျခင္း တံျမက္ လွည္းလားကြယ္။
မလွည္းမိပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားၿပီး ေသာက္ခါ ျပန္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ စားၾကတယ္။

၂၇။ အေမာင္ ေယာက်္ား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ သနားပါဘိတယ္။
ဥပုသ္ေစာင့္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။
ဥပုသ္အဂၤါ၊ အရိယာ၊ ျဖဴစြာသီလ ေစာင့္လားကြယ္။
ဘုန္းႀကီးမ်ားထံ၊ သီလခံ၊ ႂကြက္ဆူညံေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။

၂၈။ ေျပာေသာစကား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ တရားေၾကာင္းလားကြယ္။
လယ္,ယာ,ကြၽဲ,ႏြား၊ ေျပာင္းစပါး၊ သားမယားေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။
စပ္မိစပ္ရာ၊ ေျပာလိုက္တာ၊ ႏြားခ်င္းလဲရာ ေရာက္ေသးတယ္။
စကားမဆံုး၊ တစ္ေန႔လံုး၊ အံုးအံုးႂကြက္ေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။
သည္လိုႏွင့္ပင္၊ ေနသာဝင္၊ အိမ္လွ်င္ျပန္ခဲ့တယ္။
ဥပုသ္ေစာင့္ရာ၊ ေျပာၾကတာ၊ မိုးမရြာေၾကာင္းသာ မ်ားၾကတယ္။

၂၉။ သီလေျပာက္ၾကား၊ ေစာင့္ေလျငား၊ မိုးကား ကြက္ၾကားရြာတတ္တယ္။
မင္းတို႔လူ႔ေဘာင္၊ သီလေၾကာင္၊ မိုးေရွာင္ကြင္းတတ္တယ္။
မင္းတို႔ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္ေတြးပကြယ္။
မင္းတို႔ေစာင့္တာ၊ ဥပုသ္မွာ၊ ထမင္းဆာတာ သနားတယ္။
ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းပါလားကြယ္။
ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းနည္းခဲ့တယ္။

၃ဝ။ တရားစကား၊ အေမာင့္အား၊ ေဆြးေႏြးပါလားကြယ္။
တတ္သည္ဆိုလွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္ပင္၊ အလြန္ေမးခ်င္တယ္။

၃၁။ ေမးေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘာဝနာလားကြယ္။
မေျဖႏိုင္က၊ အရွက္ရ၊ နာမည္ပ်က္ေအာင္ ေမးခဲ့တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ၊ က်ဳပ္တို႔ရြာ၊ စာ စကားသာ ေျပာၾကတယ္။
သၿဂႋဳဟ္ေဘးေပါက္၊ ေကာက္သင္းေကာက္ ေရာက္မိေရာက္ရာ ျငင္းၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္၊ တတ္ဟန္ေဆာင္၊ ေဖာင္ေဖာင္လန္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။

၃၂။ ျငင္းေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘယ္လိုပါလဲကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကပင္၊ ဂုဏ္လိုခ်င္၊ တတ္သည္ထင္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ စာျငင္းတာႏွင့္ ရန္ျဖစ္တယ္။

၃၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ ေလွ်ာက္စကား၊ အမွားေတြသာ မ်ားခဲ့တယ္။
အားကိုးစရာ၊ ကုသိုလ္မွာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။
တစ္ခုကိုမွ်၊ ေမးမရ၊ ဝမ္းနည္းလွေခ်တယ္။
အေမာင့္ျဖစ္ေထြ၊ သနားေလ၊ လူ႔ျပည္မယား မကယ္တယ္။
မကယ္ျဖစ္တာ၊ မင္းတစ္ခါ၊ ၾကမၼာေမွာက္ေတာ့မယ္။
အေမာင့္ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္သနားတယ္။
ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာမိႈင္၍ ေနေတာ့တယ္။
သည္ေသာအခါ၊ ငရဲရြာ၊ ဆြဲကာခ်ေတာ့တယ္။

အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး။
၆ - ေဒဝဒူတသုတ္ မွ၊ ေဒ၀ဒူတ၀ဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။

ရယ္စရာ စု-၂

သိခ်င္လို႔

" ဗ်ိဳ႕ အိမ္ရွင္တို႔ ၊ တစ္ဆိတ္ေလာက္ေခြးၾကည့္ေပးပါ "
" မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ရဲရဲသာလာခဲ့ပါ "
" ခင္ဗ်ားေခြးက မကိုက္တတ္ဖူးလားဗ် "
" ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒါကိုသိခ်င္ေနတာ ၊ ဒီေကာင္ကအခုမနက္မွ ၀ယ္လာတာေလ "
--------------------------------------------------

ေယာက်ာ္းဆိုတာ

" ေဟာဟိုထိုင္ေနတဲ့လူဟာ ခုနကတစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို ကြၽန္မကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ ၊ အခု မမေရာက္လာမွပဲ ခပ္တည္တည္ေနေဖာ္ရေတာ့တယ္ "
" ဘယ္သူလဲ ဟိုလူလား ၊ အဲဒါမမအမ်ိဳးသားေလ "
------------------------------------------------------

ဆရာ့ညႊန္ၾကားခ်က္

" တပည့္ေရ ၊ ဟိုဓါတ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ခဏကိုင္ၾကည့္စမ္းကြာ "
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ "
" ဘယ္လိုေနလဲကြ "
" ဘယ္လိုမွ မေနဘူးဆရာ "
" အင္း ..... ဒါဆို က်န္တဲ့တစ္စကို သြားမကိုင္နဲ႔ ဓါတ္လိုက္လိမ့္မယ္ "
---------------------------------------------------------

မညာရ

တရားသူႀကီးက သက္ေသထြက္ဆိုမယ့္သူကို မွာတယ္။
"တရားရံုးမွာ စစ္ေဆးေမးျမန္းတဲ့အခ်ိန္ မလိမ္ညာရဘူး။ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔
တပ္အပ္ျမင္တာကိုပဲ ေျပာရမယ္။ တစ္ျခားလူေျပာတာကို မေျပာရဘူး။ နားလည္လား!"
"ဟုတ္ကဲ့.. နားလည္ပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ... ေမာင္ရင္ရဲ႕ ေမြးေန႔နဲ႔ ေမြးဖြားရာဇာတိကို အရင္ေျပာပါ"
"တရားသူႀကီးမင္း.. ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတြကို
ကြၽန္ေတာ့္အေမကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရတာမို႔ပါ"

-------------------------------------------

မျပည့္စုံတာ

ပါေမာကၡ က ေက်ာင္းသားအား ေနာက္ဆံုး စာေမးပဲြအတြက္ လူေတြ႕ စစ္ေမးေနသည္။
" ေရႊ နဲ႔ အသိဥာဏ္ နွစ္ခုယွဥ္လာရင္ မင္းဘာကို ေရြးခ်ယ္ မလဲ "
" ေရႊကို ယူမွာေပ့ါ "
" ဆရာကေတာ့ အသိဥာဏ္ကို ယူမယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား "
" သိပါတယ္ ၊ မိမိမွာ မျပည့္စံုတာကို ယူခ်င္ၾကတာဟာ လူ႕သဘာ၀ပဲ ဥစၥာ "
--------------------------------------------

တန္ဖိုးမရွိေသာသူ

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းအစားလုပ္ၾကသည္။တကၠစီကား

မွတ္တိုင္သို႕ေရာက္လာၿပီး တစ္ေယာက္က တကၠစီကားဒရုိင္ဘာကိုေမးသည္။
``ဒီကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။´´
``ႏွစ္ရာ´´
``ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ေကာ´´
``ႏွစ္ရာပါပဲ´´
``ၾကားတယ္မဟုတ္လား ဘေမာင္၊ မင္းဟာ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိတဲ့အေကာင္ဆိုတာ ယံုၿပီလား။´´

 --------------------------------------------

သူေဌးနဲ႕ႏြား

လူတစ္ေယာက္က သူေဌးၾကီးတစ္ဦးထံတြင္ ႏြားတစ္ေကာင္ငွားခ်င္သည္။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ႏြားငွားရန္ သူေဌး ၾကီးထံစာေရးကာ တပည့္တစ္ေယာက္ကိုေစလႊတ္လိုက္သည္

။ ထိုအခ်ိန္က သူေဌးၾကီးအိမ္တြင္ သူေဌးၾကီး သည္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေနခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ သူေဌးၾကီးကစာကိုယူလိုက္သည္။ စာမတတ္သည္ကို ရွက္သၿဖင့္ စာတတ္သေယာင္ေယာင္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။သူေဌးၾကီးသည္ စာရြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနသည္။
``ငါသိပါတယ္ကြာ´´သူေဌးၾကီးကစာလာေပးသူကိုေၿပာလိုက္သည္။
``ေအး..ခဏၾကာရင္ ငါကိုယ္တိုင္လာခဲ့မယ္လို႕ မင္းဆရာကို ေၿပာလိုက္ပါကြာ။ဟုတ္လား´´

 ---------------------------------------------------------

မထူးပါဘူး

လမ္းတြင္ ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္မွား စီးလာေသာ ကေလးတစ္ဦးကိုေတြသျဖင့္ လူၾကီးတစ္ဦးက... `ေဟ့ခ်ာတိတ္ မင္းဖိနပ္အနီတစ္ဖက္ ၊အနက္တစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အိမ္ျပန္လဲလိုက္အံုး´
ဟာ...အိမ္ျပန္လည္း မထူးပါဘူး ဦးဦးရာ...
`ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ`
`အိမ္မွာလည္း ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္ပါဘဲဗ်ာ.

 ----------------------------------------------------------------

မရွိရင္ပိုေကာင္းေသး

မိန္းမျဖစ္သူသည္ေယာက်ၤား၏ ပုဆိုးအျပဲကိုခ်ဳပ္ေပးေနရင္းလွ

မ္းေျပာသည္။
မိန္းမ၊ ၊`ရွင္တို႕ေယာက်ၤားတြေလ က်မတို႕မိန္းမေတြမရွိရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရမယ္၊
          မိန္းမေတြရွိေနလို႕သာရွင္တို႕ ပုဆိိုးေတြ၊ ေဘာင္းဘီ၊အက်ၤီေတြခ်ဴပ္ေပးမဲ့သူရွိတာ´

ေယာက်ၤား၊ ၊`အိုမရွိမျဖစ္ဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ငါတို႕ အဲဒီေဘာင္းဘီ၊ပုဆိုးေတြ ၀တ္ရတာလည္း
               မင္းတို႔မိန္းမေတြရွိေနလို႔ကြ၊မိန္းမေတြမရွိရင္ ငါတို႔ဘာမွ၀တ္စရာမလိုဘူးကြ´

 --------------------------------------------------

အေမြဆက္ခံမိလို႔

" ခင္ဗ်ား မေသသင့္ဘူးဗ် ။ ဟုတ္တယ္ ၊ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ား မေသသင့္ေသးဘူး "
" ေဟ့လူ မူးမူးနဲ႔ အုတ္ဂူေရွ႕မွာငိုၿပီး ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ။ ဒီဂူထဲျမဳပ္ထားတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခင္ဆံုးမိတ္ေဆြမို႔ လို႔လား "
" ဟင့္အင္း ..... ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရဲ႕ ပထမေယာက်္ားပါ "
---------------------------------------

ေမေမ့တာ၀န္ထားလိုက္

" ဒီလူနဲ႔သမီးလက္မထပ္ခ်င္ဘူးေမေမ ၊ သူနဲ႔သမီးနဲ႔ အယူအဆခ်င္း မတူၾကဘူး ။ သူကငရဲရွိတယ္ဆိုတာကို မယံုဘူးလို႔အေၾကာက္အကန္ေျပာတယ္ ေမေမရဲ႕ "
" လက္ထပ္မွာသာ ထပ္လိုက္ပါသမီးရယ္ ၊ ငရဲတကယ္ရွိေၾကာင္း သိေအာင္လုပ္ဖို႔ ေမေမ့တာ၀န္ထားလိုက္စမ္းပါ "
---------------------------------------
(from forward mail)

ႏွင္းဆီပြင့္

လယ္ေတာကျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ခေရဖူးဆိုလို ့
ေမာင္ခူးကာေပး။

မနက္တုန္းဆီက၊
ေၾကာ့ဆံုးကိုေမာင္ျမင္ေတာ့၊
သူ ့ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ ့၊
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး။ ။
(မင္းသုဝဏ္)

e-break

     ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလုပ္ေတြမွာ
အလုပ္လုပ္ခ်ိန္အတြင္း 
အလုပ္သမားေတြဆက္တိုက္
အလုပ္လုပ္ပါက
ပ်င္းရိလာတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင့္္အနားေပးတဲ့အေနနဲ႔ မိနစ္၂၀ ေလာက္ tea break ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလုပ္ဆက္တုိက္လုပ္ပါက အာရံုစုစည္းမွဳေတြအားနဲလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ Internet ေပၚမွာ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာေလးေတြကို မိနစ္၂၀ေလာက္ရွာေဖြၾကည့္ရွဳသင့္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကို e-break လို႔သတ္မွတ္ေပးရင္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဆိုးလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။
     ဒီအတြက္ Melbourne University က ေလ့လာရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ Internet ကိုအလုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ခဏယူျပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာ ရွာေဖြၾကည့္ရွဳျခင္းသည္ လူ႔ေတြရဲ့အာရံုကိုပိုမိုစုစည္းႏိုင္ရံုသာမက ထုတ္လုပ္မွဳစြမ္းရည္ကိုလည္းတိုးတက္ေစပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ျပီး Dr Brent Coker (University's Department of Management and Marketing) က Internet ဟာလူေတြရဲ့စိတ္အာရံုကိုမိနစ္၂၀ အတြင္းျပန္လည္စုစည္းေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ကုသနည္းတစ္ခုပါလို႔ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္စုစည္းမွဳနဲေနျပီ၊ စိတ္၀င္စာမွဳနဲေနျပီဆိုရင္ေတာ့ Internet ထဲကို မိနစ္၂၀ ေလာက္ သူေဌးအခ်ိန္ထဲကေနျပီး အလည္ထြက္လိုက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ။
(မဂၤလာညေနခင္း) RD

ငါ

ငါ့ မွာလည္း ငါ ၊ သူ ့မွာ ငါႏွင့္
ငါ့ ငါ သူ ့ငါ ၊ ေတြ ့ၾကခါဝယ္
ငါ ႏွင့္ ငါ ခ်င္း ၊ ငါ စစ္ခင္းလ်က္
ပူျပင္းလွ်ံရဲ ငါ ေပါက္ကြဲ၏ ။

ငါ ဒုကၡေပး ၊ ငါ မေအး၍
ငါ ေအးရေၾကာင္း ၊ ခြင့္ခါ ေခ်ာင္းလ်က္
ငါေကာင္းကို ရွာ ၊ ငါဆိုး ခြာေသာ္
ကြာေလသည္ သို ့၊ ျဖစ္သၿမိဳ ့လည္း
ေခါင္းလွ်ိဳ ကိုယ္ေခြ ၊ ပျခဳပ္ေဗြ၌
ငန္းေျမြ မျခား ၊ ႏွဲသံ ၾကားလွ်င္
ပါးပ်ဥ္း ေထာင္လ်က္ ငါသည္ထြက္၏ ။

အို – ဖြားဖက္ ငါ ၊ အသင္ ငါႏွင့္
ငါ မေလွ်ာ့တမ္း ၊ အားအင္ စမ္းအံ့ ။
အစြမ္း သာသူ ၊ ပန္းဆြတ္ယူလိမ့္ ။
ငါမူ ငါ့ကို ေအာင္မည္ေလာ။ ။
ငါ့ကို ငါက ေအာင္မည္ေလာ။ ။
(မင္းသု၀ဏ္)

သင္ေသသြားေသာ္

ဪ…လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား
အိုရနာရ ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏အမ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။
(ေဇာ္ဂ်ီ)

စြန္႔လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ

     ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္စြန္႔ၾကဲျခင္း လို႔ေခၚရင္လဲမွားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္စိတ္နဲ႔မတည္႔တဲ႔ အခ်ိဳ႔အလွဴေတြ ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ေတြးမိတယ္ဗ်ာ သူတို႔လွဴေကာ လွဴတတ္ၾကရဲ႔လားလို႔ ? ဘာအတြက္လွဴေနတာလဲလို႔ ? ကၽြႏ္ုပ္ဒီေနရာမွာနိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကိုေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဒါေတြဒီမွာေျပာဘို႔အလွမ္းေ၀းလွပါေသးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ပါတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ဘူးပါတယ္။ အေတာ္လည္းပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ လူအမ်ားကေျပာၾကတယ္ သိပ္အလွဳရက္ေရာတာ တဲ႔။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလည္း ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာလွဴေနပါတယ္။ဒါလည္းေတြ႔ရပါတယ္။တစ္ေန႔ သူ႔ရဲ့အလုပ္သမားေလး နဲ႔စကားေျပာေနတာ ၾကားရတယ္။ အလုပ္သမားေလးက ေငြေခ်းတာပါ။ သူ႔အေမေနမေကာင္းလို႔ေဆးရံုတက္ေနရလို႔ ပိုက္ဆံေခ်းပါတဲ့။ သူ႔ပိုက္ဆံကိုလခထဲကျပန္ျဖတ္ဘို႔ေတာင္းပန္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူကိုပိုက္ဆံမေခ်းခဲ႔ပါဘူး။ ဒါတစ္ခုတည္းေတာ့မဟုတ္ဘူး လာေတာင္းရမ္းတဲ့လူေတြလဲ ေငါက္ေငါက္ထုတ္တာေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ။တကယ္ဆိုသူႏွစ္စဥ္လွဴတဲ႔ေငြေတြနဲ႔ ႏွဳိင္းရင္ ဒီေငြကမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ တကယ့္ကိုနည္းနည္းေလးပါ။ သူဒီေလာက္ေလးေတာင္မွ သူ႔အလုပ္သမားေလးအေပၚ ၊ဆင္းရဲသားေတြအေပၚ သဒၶါတရားေလးမရွိရင္ သူလွဴေနတဲ႔သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူသိရွင္ၾကား ခမ္းခမ္းနားနားဖိတ္ေခၚ ေၾကြးေမြးေနတဲ႔သူ႔အလွဴအေပၚ ကၽြႏ္ုပ္သံသယရွိတယ္လို႔ေျပာရင္ စာဖတ္သူက ကၽြႏ္ုပ္ကိုလြန္တယ္လို႔ေျပာမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာအတြက္လွဴတာလဲ?

     ကၽြႏ္ုပ္ခံယံုၾကည္ခ်က္က စြန္႔ၾကဲတာႏွစ္မ်ိဳးပဲရွိတယ္ (အမ်ားေခၚက လွဴတယ္ေပါ့ဗ်ာ)။
၁။ သနားလို႔ေပးတာ
၂။ ခ်စ္လို႔ေပးတာ
     ဆင္းရဲတဲ႔သူ၊ လိုအပ္တဲ႔လူ၊ ခ်ိဳ႔တဲ့သူ ေတြကိုေပးတဲ႔အခါ ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး သူတို႔ေတြအဆင္ေျပရင္ကၽြႏ္ုပ္လဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္သူတို႔ဆီကေမွ်ာ္လင့္တာ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္၊ သူတို႔အဆင္ေျပ စိတ္ေက်နပ္မွဳပါပဲ။ ဒီထက္ပိုျပီးဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္လွဴတာကိုသူမ်ားကိုေျပာခဲပါတယ္။ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြသိပါေစ ကၽြႏ္ုပ္လိုမ်ိဳးေပးႏိုင္ပါေစဆိုျပီး ခင္ခင္မင္မင္ရွိရင္ေတာ့ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မရင္ႏွီးသူသြားေျပာရင္ကိုယ္ရည္ေသြးရာေရာက္မွာစိုးလို႔ပါ။ အမ်ားအတြက္လုပ္တာ မေကာင္းတာေတာ့မရွိပါဘူး။ ေလာကအရၾကည္႔ရင္ေတာ့ လိုအပ္သူေတြအတြက္ ျဖည့္ဆည္းရာေရာက္လို႔ ေလာကကိုသာယာေအာင္လုပ္တာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္တဲ႔သူေတြကိုကၽြႏ္ုပ္က အျမဲေလးစားပါတယ္။

     ခ်စ္လို႔လွဴတယ္ဆိုတာက ကၽြႏ္ုပ္ဆို မိဘကိုခ်စ္ပါတယ္။ မိဘအတြက္တစ္ခုခုစားစရာ၀ယ္လာျပီး မိဘကိုေကၽြးတာဟာလဲ တစ္နည္းေျပာရရင္ ေပးကမ္းတာပါပဲ။ သူတို႔ဆီကဘာမွလိုလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေတာ့သားသမီးတိုင္းခံစားမိမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ဘုရား ရဟန္းသံဃာေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာအသိေတြတိုးလာရပါတယ္၊ တရားေတြနာရပါတယ္၊ ယဥ္ေက်းလာပါတယ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္၊ သေဘာထားေတြရင့္က်က္လာပါတယ္။သူတို႔ဟာကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ သူတို႔ကိုတကယ္ ကၽြႏ္ုပ္ခ်စ္ပါတယ္၊ ျမတ္ႏိုးပါတယ္၊သူတို႔ရဲ့အက်င့္ေတြေၾကာင့္သူတို႔ကိုကၽြႏ္ုပ္တန္ဖိုးထားေလးစာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ကို လွဴပါတယ္။ သူတို႔ကိုလွဴတာ နိဗၺာန္ေရာက္ျခင္လို႔ဘာလို႔ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ကူးဘို႔လက္လွမ္းမမွီပါဘူး။    

     ဒါနဲ႔တစ္ခုသြားသတိရတယ္ စကၤာပူမွာစာေပေဟာေျပာပြဲ
လုပ္တုန္းက ဂ်ဴးေျပာတာေလး။ American က Essay ေတြထဲကေမးခြန္းေလးပါတဲ့။ မွတ္မိသေလာက္ေလးေျပာျပပါ့မယ္။
     တစ္ေန႔အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးလူတစ္ေယာက္ ကားေမာင္းလာပါတယ္။သူဒီေန႔သူရဲ႔ ပင္စင္ယူတဲ႔ေန႔ပါ။ သူစဥ္းစားရင္းကားေမာင္းလာပါတယ္။ သူတစ္သက္လံုးစုေဆာင္းခဲ႔တာဆိုလို႔သူပိုင္တဲ႔ဒီကားေလးပဲ အဖတ္တင္တယ္တဲ႔။ သူ႔ကားေလးကို သူလမ္းေလွ်ာက္ေနၾက ရထားလမ္းေဟာင္းေလးေပၚမွာရပ္ရင္း သူရထားလမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဒီကားေလးနဲ႔သူ၀င္ေငြရွာျပီးသူ႔ဘ၀ေလးကို သူေသတဲ့အထိ ေနသြားမယ္ေပါ့။ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ အေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာသူျမင္ကြင္းထဲ အထူးအဆန္း ရထားတစ္စီးလာေနပါတယ္။သူစဥ္းစားေနပါတယ္ ဒီေနရာကရထားလာတာတစ္ခါမွမၾကံဳဖူးပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာရထားကသူနဲ႔ခပ္နီးနီးကိုေရာက္ေနပါျပီ။ ရထားသြားမဲ႔လမ္းေၾကာင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ ရထားလမ္းေပၚမွာေလးဘက္သြားတတ္စ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ရင္းေဆာ့ေနတာသူေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔သူဘာလုပ္ရမလဲစဥ္းစားတယ္ ေျပးသြားျပီးကယ္ရေအာင္ကလည္း ရထားနဲ႔ယွဥ္ျပီးသူေျပးဘို႔မမွီ ပါဘူး။ သူဘာလုပ္ရမလဲ ရွာၾကည္႔ရင္း သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ ရထားလမ္းလႊဲတံတစ္ခုေတြ႔ပါတယ္ အဲဒါကိုသူေျပးသြားဆြဲရင္ေတာ့မွီပါတယ္။ဒါနဲ႔ သူေျပးသြားျပီးေမာင္းတံကိုကိုင္လိုက္ျပီး ဆြဲဘို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္သူတစ္ခ်က္စဥ္းစာလိုက္တယ္။ ဒီရထားကိုလမ္းလႊဲလိုက္ရင္ ရထားဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ သူမ်က္လံုးျပဴးရပါျပီ ဒီရထားသြားမွာက သူ႔ကားေလးရွိရာကိုပါ။ ဒီကားကသူ႔ရဲ့ဘ၀ပါ။ သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ ဒီကားေလးပဲရွိပါတယ္။ အာမခံေၾကးလဲသူ႔မွာ အျပည့္အ၀မရွိပါဘူးတဲ့။
     ဒီဇာတ္လမ္းေလးကဖန္တီးထားတာပါ။ တကယ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ သင္စာဖတ္သူလဲဒီေနရာမွာဆိုရင္ဘာလုပ္မလဲ ? ကေလးကိုကယ္လိုက္မွာေပါ့လို႔ စကားကိုလြယ္လြယ္မေျပာပါနဲ႔။ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွေျပာပါ။ ဒီကေလးရဲ႔အသက္ကို စည္းစိမ္အဆံုးရွံဳးခံျပီးကယ္မည့္သူဆိုရင္ သင့္ကိုယ္သင္စဥ္းစာပါ။ သင္ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ကို ယခင္က ကယ္ခဲ႔ဘူးသလဲ? ကေလးေတြအတြက္ သင္လွဴခဲ႔ဘူးပါသလား?။ သင့္စည္းစိမ္ကိုထားပါအံုး သင့္၀င္ေငြထဲက ၁၀% ေလာက္ကိုပဲ ကေလးေတြအတြက္လွဴဘူးပါသလား?။
   သင္ေျဖရခက္ေနျပီလား? တစ္ခ်ိဳ့ကိစၥေတြကလြယ္လြယ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ သင့္ပိုင္ဆိုင္မွဳကို အဆံုးရွံဳးခံျပီး၊ စြန့္လႊတ္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို သင္ကယ္မည့္သူဆိုရင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာလိုက္ပါရေစ သင့္ကိုကၽြႏ္ုပ္ေလာကအစား ရင္ထဲကလွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေလးလဲေလးစားပါတယ္။
     အားလံုးပဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်ထားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းလွ်က္။
(မဂၤလာညေနခင္း)