သင္ ႏွင့္ ကယ္ဆယ္ေရး

     ကၽြႏု္ပ္ မေန႔က အခန္းေရွ့ထြက္အလာ Channel News Asia ကျမန္မာျပည္ရဲ့ နာဂစ္ မုန္တိုင္းအျပီး မိဘမဲ႔ကေလးမ်ား ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သတင္းေလးတစ္ပုဒ္ လာေနတာေတြ႔လို႔ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နီးပါးရွိေနျပီျဖစ္တဲ႔ အနာေဟာင္းကို တုတ္နဲ႔ထိုးလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီမုန္တိုင္းျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားပါျပီ။ မုန္တိုင္းျဖစ္ျပီး လို႔ကယ္ဆယ္ေရးေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မဂၢဇင္းတိုက္က စာေပသမားေတြနဲ႔ ကြန္းျခံကုန္း ေဒးဒရဲ စတဲ႔ ေဒသဘက္ေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ခဲ႔ပါေသးတယ္။ ေက်ာ္သူတို႔အဖြဲ႔ေတြလည္းေတြ႔ခဲ႔ပါတယ္၊ သီသဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ အဖြဲ႔ေတြလည္း ေတြ႔ခဲ႔ပါတယ္။ သတင္းထဲမွာ နာဂစ္က မိဘေတြ ေသဆံုးျပီး က်န္ေနခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းကိုေျပာျပေနတာပါ။မိဘမဲ႔ ကေလး အခ်ိဳ႔ကို ခရစ္ယာန္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက တတ္ႏိုင္သေလာက္ကယ္ထားတာေလး ေတြလဲျပသြားပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ခရစ္ယာန္ေတြကို မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။
     ကေလးေလးေတြကို ေမးခြန္းေလးေတြ သြားေမးထာတာေလးေတြ မွတ္မိသေလာက္ တင္ျပခ်င္ပါတယ္.........

ေမး       ။   ။ ကေလးမိဘေတြမရွိေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရလဲ။
ကေလး ။   ။ အေမရွိတုန္းက ထမင္းခြံ႔ေကၽြးတယ္ ခုထမင္းခြံ႔ေကၽြးမဲ႔သူမရွိေတာ့ဘူး...( ၅ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ ကေလးေလးက ငိုမဲ႔မဲ႔နဲ႔ ေျပာသြားတာပါ။ သူစကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကစကားကို သူ႔ခံစားခ်က္ကေလးနဲ႔ ေျပာသြားတာပါ။ ရင္ထဲ မေကာင္းလွပါဘူး။)

     ေနာက္ျပီးေတာ့ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ပဲက်န္ခဲ႔တဲ႔ မိသားစုေလးကို သြားေမးပါေသးတယ္။
ေမး       ။   ။ ကေလးတို႔ ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ (အၾကီးဆံုး ကေလးကိုေမးလိုက္တာပါ။ သူက အသက္ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ သူ ေရထမ္းျပီးေတာ့ သူညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို ရွာေကၽြးေနသူပါ။ ဒီေလာက္ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဒီလိုရွာေကၽြးေနတာ ကၽြႏ္ုပ္ အံ့ၾသမိတာ အမွန္ပါ။ ဘ၀ကေပးတဲ႔ တာ၀န္ကို အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ သူ မႏိုင္မနင္း ထမ္းေနရွာရျပီ။ သ႔ူမွာ ညီမငယ္ ၅ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ညီငယ္ ၃ ႏွစ္သားေလး ရွိပါတယ္။)
ကေလး ။   ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးလာရင္ ငါးဖမ္းမယ္ ဂဏန္းေထာင္စားျပီ ညီေလး ညီမေလးေတြကို ေကၽြးမယ္တဲ႔။ (ေၾသာ္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ႔ခံယူခ်က္ပါ။ သူ႔မွာ ယခုကၽြႏ္ုပ္တို႔ေတြ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳး ၾကားေတာင္ ၾကားဘူးမယ္မထင္ဘူး။ သူ႔မွာရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူးလို႔ အင္မတန္ငယ္တဲ႔ ကေလးေလးကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး သူ႔မွာ ယခုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစာေနရတာက ဆာေလာင္ျခင္း ငတ္မြတ္ျခင္းေတြပါ။ ဒါကိုသူ ေန႔စဥ္အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ေက်ာ္လႊားေနရပါတယ္။ သူ႔ညီမေလးကလဲ ေျဖပါတယ္ ငါးဖမ္းစားမယ္တဲ႔။ ေၾသာ္ကၽြႏ္ုပ္ရင္ေတြ တုန္လႉပ္ခဲ႔ရပါျပီ။ သတင္းထဲမွာ ကေလးငယ္ေလးက ေရေတြ ခဏခဏ ေသာက္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ထင္တယ္ သူဗိုက္ဆာေနလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ကၽြႏ္ုပ္လဲ ေရဘူးေလးကိုင္ျပီး ေရေသာက္ေနခ်ိန္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ေရေသာက္တာ မ်ိဳမက်ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။)
     ညီအငယ္ဆံုးေလးကိုေမးတယ္ သူစကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေမး       ။   ။ ကိုၾကီးကိုခ်စ္လား။
ကေလး ။   ။ ခ်စ္တယ္..
ေမး       ။   ။ဘာလို႔ခ်စ္လဲ။
ကေလး ။   ။ ခ်စ္တယ္။  (သူမေျဖတတ္ပါဘူး၊ ခ်စ္တာတစ္ခုပဲသိတယ္။ သူ႔အကိုျပန္လာရင္ ထန္းလ်က္ခဲ ျဖစ္ျဖစ္ မုန္႔တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လာတတ္တယ္ေလ ဒါကပဲသူတို႔ရဲ့ ေန႔လည္စာျဖစ္သြားတာလဲ ရက္ေတြမနဲေတာ့ဘူးတဲ႔။)

     ေနာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးပါတယ္။ သူက အသက္၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။
ေမး       ။   ။ ကေလးဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ေနပါလဲ။
ကေလး ။   ။ သမီးတေနကုန္ ပုဇြန္တို႔ ငါးတို႔ ဂဏန္းတို႔ကို ေခ်ာင္းထဲ လိုက္ႏိႉက္တယ္။ ရတဲ႔ထဲက တစ္၀က္ကို ခ်က္စားတယ္၊ တစ္၀က္ကို ေရာင္းတယ္ ရတဲ႔ေငြနဲ႔ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ ၾကက္သြန္၀ယ္တယ္။ (သူဘ၀ကလဲ မသက္သာလွပါဘူး။ သတင္းထဲမွာျပတယ္ ေခ်ာင္ထဲေရစိုစိုထဲမွာ တစ္ေနကုန္လိုက္ႏႉက္ရတာပါ။ စာေပသင္ၾကားေနရမယ့္ အခ်ိန္မွာ သူ႔၀မ္းစာအတြက္ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေတြးၾကည္႔တယ္ တစ္ေနကုန္ ေရထဲေနလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔။ ကၽြႏ္ုပ္ဆက္ျပီး မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး ေတြးလဲမေတြးရဲေတာ့ပါဘူး။)

     ေနာက္အသက္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ရွိမဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးျပန္ပါတယ္။
ေမး       ။   ။ သမီးဘာအလုပ္လုပ္စားလဲ။
ကေလး ။   ။ ဆားကြင္းမွာ လုပ္တယ္တဲ႔။
ေမး       ။   ။ ဘာအျဖစ္ခ်င္ဆံုးလဲ။ ဘာလို႔လဲ။
ကေလး ။   ။ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တေနကုန္ ဆားကြင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ ေနကလဲပူတယ္ ေအာက္ကလဲပူတယ္ မီးခဲေတြ နင္းရတဲ႔ အတိုင္းပဲ။ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရွိခ်င္တယ္။ ( သင့္ကို ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာခ်င္လဲေမးရင္ သင္စိတ္ထဲ တိုက္ၾကီးေတြ၊ ကားၾကီးေတြ၊ အ၀တ္အစား လွလွေတြ၊ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြ စိတ္ထဲေပၚလာမွာ မလြဲပါဘူး။ ကေလးေလးက ဒါေတြမသိပါဘူး ၉ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာကိုး၊ သူ႔မွာ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ ဒုကၡထဲက ခဏျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ခ်င္တဲ႔ သေဘာေလာက္ပဲရွိတာပါ။ )
 
     ယခုဒီကေလးေလးေတြထဲက အခ်ိဳ့ဟာ မိဘမဲ႔ေဂဟာေတြ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လူမႉအဖြဲ႔ အစည္းအခ်ိဳ႔ကို ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ ခရစ္ယာန္ အဖြဲ႔ေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔လူမႉေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေလးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
     ဒါေပမဲ႔ သူတို႔လဲ အကုန္ မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိဘမဲ့ကေလးေတြနဲ႔ အျခားမိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေတြကို ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားျခင္း စာနာေထာက္ထားမႉ အရျဖစ္ျဖစ္ လ်စ္လ်ဴရွဳမေနသင့္ပါဘူး။ သူတို႔ငတ္ေနတာ သင္တို႔တကယ္ေတြ႔ရင္ သင္တို႔ထမင္းမ်ိဳက်ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာရဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က  တတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ေတာင္ အဆက္အသြယ္ရွာေဖြျပီး စာနာေထာက္ထားစြာနဲ႔ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ပညာေရး အဆင္ေျပေအာင္ ေထာက္ပံ႔ၾကပါလို႔ ကေလးေတြ၊ ဒုကၡေရာက္သူေတြ ကိုယ္စား ကၽြႏ္ုပ္ကတိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။ ယေန႔မွစျပီး ဒုကၡေရာက္သူ ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီမည္ဟု ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ၾကပါလွ်င္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ေနရာမွ ဦးညႊတ္လိုက္ပါတယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ေၾကာက္စိတ္

     ၾကိမ္လံုးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္းအထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတာေလး တစ္ခုကို အျမဲသတိိရေနမိပါတယ္။ ျမန္မာစာ အခ်ိန္မွာ ပင္ရင္း စကားေျပလက္ေရြးစင္ထဲက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား ေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးစေပါ့။မင္းတုန္းမင္းငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဆီမွာပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။တစ္ေန႔မွာ အင္းသားၾကီးငၾကဴးက ငါးေျခာက္ျပားၾကီး တစ္ျပားလာျပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ၾကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း

ငါးေျခာက္ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး တဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ ဖုတ္ခိုင္း ေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။

     ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးျပီးႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့.။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္းစံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ ဟဲ႔...... ငလြင္မရေသးဘူးလား လုိ႔ေမးလိုက္ေတာ့ ညွဳိးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ ငါးေျခာက္ျပားၾကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ ရေတာ့တယ္။ ငလြင္......လာခဲ့ လို႔ ထား၀ယ္ၾကိမ္ကို ဆြဲျပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အသံက ေက်ာင္းသား အားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။

     ဟဲ႕...ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင္႔သား၊ အေၾကာင္း ညီညြတ္ရင္ နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ရမယ့္သူ။ ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပား တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုျခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္နုိင္ရင္ နုိင္ငံကို နင္ဘယ္လို လံုျခံဳေအာင္
လုပ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ လို႔မိန္႔ျပီး အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။

     ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ျပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေျဖခုိင္းပါတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခုက စံေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔၀င္လာပါတယ္. အေျဖလႊာ ေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

     ဆရာ႔မ်က္ႏွာက နီျပီးတင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကို ေ၀႔၀ဲျပီးၾကည္႔တယ္။ တစ္တန္းလံုး ကလည္း ျငိမ္လို႔။ ဆရာ ဘာျဖစ္ လာတာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို ေခၚျပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခုိင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။ "ဒါ မင္းအေျဖလား"။ "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"၊ "ေအး တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း" နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနွင့္ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႔ ဆံုးမပံုကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း။ ဆရာေတာ္ရဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည္႔ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိအလြန္တရာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ဘုန္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္ကပိုျပီး ၾကီးမားေနနိုင္ေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာမလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမလွ်င္ ရပါလွ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ဟု သံသယျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း။ ဘုရားသားေတာ္ တို႔မည္သည္ ရသတဏွာျဖစ္ ဆြမ္းဘုဥ္း မေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းနိုင္ပါဘဲ တပည္႔ကို ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲမွတ္မည္လို႔ထင္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာနုိင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္ လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ နုိင္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။

     တစ္တန္းလံုးက တခိခိနဲ႔ရယ္ၾကတယ္၊ သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။ ေက်ာင္းသား ဖတ္သြားျပီးေတာ့ ဆရာက သူ႕ကိုေမးတယ္။ "မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား" "ဟာ.......မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ" ကဲအားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီ ေမးမယ္၊ ကဲ....မင္းကစ၊ သူေျဖတာ မွန္သလား၊
မွားသလား။

     ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႔ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို ၾကည္႔လုိက္ ၊ ဆရာ႕ကို ၾကည္႔လုိက္ ေဘးဘီကို ၾကည္႔လုိက္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကိုၾကိဳက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို မေျဖတတ္ဘူး။ သူ႕လို ေထာင့္ေစေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူ႔လုိ မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုး လိုလိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲထင္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည္႔ရင္သိသာပါတယ္။
ေဟ႕ေကာင္.......ေျဖေလကြာ ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည္႔ျပီး ေခါင္းငံု႕ခ် လိုက္တယ္။

     တကယ္ေတာ့ ဆရာကမွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ၀န္းက်င္ အေငြ႕အသက္ေတြက မွားတယ္လို႔ ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ၾကိမ္လံုး လို႔ေျပာျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ႔။ သူေျဖတာ မွားပါတယ္ ဟုတ္ျပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွန္....အဲ...မွားပါတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မွားပါတယ္
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္အလွည္႕ေရာက္လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ အသက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ရွဴလုိက္တယ္။ မွားပါတယ္၊ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည္႔ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႕ျပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည္႔ ေနမိတယ္။ ထူူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း ဒီလိုပါပဲ။ 

     လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ရိုက္ပါတယ္။ ၾကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနရသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကြၽန္ေတာ့လိုဘဲ ခံစားေနရမွာကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။ ကိုယ္႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုးရံႈးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမွာ ဒီလိုတပည္႔မ်ိဳး ဆံုးရႈံုးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ နုိင္ငံေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါဆံုးရႈံးမႈပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလွ်က္နဲ႔ သူ႕လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။ ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။ အာရံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကံဳၾကိဳက္ ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ.........။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။ ။

     အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေသြးထဲမွာ အေၾကာက္မ်ိဳးေစ႔ေတြ ပြားမ်ားလာျပီး အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ၊ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲဘို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြ ရွိရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္က ျမင္ျပီးေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး သိျမင္ေနပါလွ်က္ကနဲ႔ အထက္ လူၾကီးမၾကိဳက္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ အၾကံမျပဳရဲဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ဆီက အၾကံ၊ အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထားေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။

     သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြ စာအုပ္ထဲ ျပန္သြားလည္း သြားေပေရာ႔ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မွားေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ေျပာရမယ့္ ကိစၥလုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္မွန္တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့အထက္ အဆင့္ဆင့္၊ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအာလံုးက ဒါကို မွန္တယ္ ထင္လာၾကရင္ျဖင့္......ဌာန မနာဘူးလား တုိင္းျပည္မနာဘူးလား၊ ပညာရပ္အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔ရင္ တစ္ကမၻလံုးနဲ႔ လူသားအားလံုး နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္....... ကြၽန္ေတာ္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ရဲ႕ ငိုသံျပဲၾကီးကို ၾကားရပါတယ္။

သူ႔အေမ လက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔.......
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲကြာ" "ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ၊ ေတာ္႔သားက အိမ္စာျပီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ ကျမင္းတာေလ၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ကြဲျပီ"  "ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ကေလးဆိုတာ ဒီအရြယ္မွာ.................................."
"ေတာ္...... စာအုပ္ထဲက ဟာေတြလာေျပာမေနနဲ႔၊ ပန္းကန္တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ ရွင့္ ၀င္ေငြက ဘယ္ေလာက္..............................." 

ရြယ္ထားတဲ့ တုတ္ေအာက္ကေနျပီး သားၾကီးက အေၾကာက္ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည္႔ေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့မ်က္လံုး ေတြကလည္း သားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြလိုဘဲ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါျပီေကာလား သားရယ္.......။

(ေမာင္သစ္ဆင္း)

ေခတ္တာ၀န္

     ယခုေခတ္မွာ လူအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နည္းပညာ၊ ေခတ္ေပၚအသံုးအေဆာင္ စတာေတြအေပၚ အာရံုစိုက္လာၾကပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒါဟာေခတ္ရဲ့ ေစစားရာကို လိုက္လာၾကတာပါ။ ေကာင္တဲ႔အခ်က္ရွိသလို ဆိုးတဲ႔အခ်က္လည္းရွိတာပါပဲ။ ေခတ္မွီလာတာ မေကာငး္ဘူးလားလို႔ေမးရင္။ အကုန္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျဖႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ ထုတ္ေဖၚ ျပရလွ်င္ အ၀တ္အစား အသစ္အဆန္းေတြကို တီထြင္ေနတဲ႔ သူေတြဟာ သီးပင္၊ စားပင္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးေနတဲ႔ သူေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ စာေပေရးသားေနသူေတြထက္ ၀င္ေငြေတြေကာင္း ႏိုင္ငံတကာမွာ လူသိမ်ား ေအာင္ျမင္မႉေတြနဲ႔ ေက်ာ္ၾကား ေနတာဟာ အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ေနတာပါလို႔ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သင္လက္ခံႏိုင္ပါမည္လား။ သင္ၾကီးရြယ္အို၊ ကေလး၊ မသန္စြမ္းသူ ေတြကိုေတာင္မွ ဦးစာေပးမႉ၊ ကူညီမႉေတြ ေရွးယခင္ကေလာက္နည္းလာေတြဟာ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာျခင္းဟာ ယခုေခတ္ၾကီးကလံုး၀ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ခရီးသြားလာရ လြယ္ကူလားျခင္း၊ သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ားအား အခ်ိန္တိုအတြင္း သိရွိႏိုင္ျခင္းေတြဟာ ယခုုေခတ္ရဲ့ အားသာခ်က္ေတြပါပဲ။
     ယခုေခတ္လူေတြဟာ စာဖတ္ရာတြင္လည္း တိုတို တုတ္တုတ္ သတင္းအခ်က္အလက္ သိရံုေလာက္ရံု စာဖတ္သူေတြ မ်ားလာၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ဂႏ ၳ၀င္စာေပေတြအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ပါ။ သူတို႔ေတြ စာအုပ္နံမည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားသိပါတယ္။ ဖတ္ဘူးသူကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နည္းပါးလာၾကပါျပီ။ စာရွည္ရွည္ ဖတ္ခိုင္းျခင္းဟာ သူတို႔ကို ေထာင္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ထားတာလို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ရသ၊ ဂႏ ၳ၀င္စာေပ ဖတ္မႉ အားနည္းလာျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ေတြရဲ့ အေတြးထဲမွာ စာနာခံစားမႉ၊ သနားက်င္နာမႉ၊ တစ္ဦးေပၚ တစ္ဦး နားလည္မႉေတြမွာ အားနည္းလာၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အတတ္ပညာပို္င္းဆိုင္ရာ အားေကာင္းလာေသာ္လည္း ခံစာမႉ စာနာနားလည္မႉ ႏွလံုးသား အားနည္းလာတဲ႔ ဘက္ကိုသြားေနတာပါ။
     ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွ လူေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြေရာ မိမိနဲ႔ မိမိရဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြအေပၚမွာ ခံစားနာလည္းမႉ အသိပညာ၊ ယ်ဥ္းေက်းမႉ၊ ဘာသာတရားေတြ မကြယ္ေပ်ာက္သြားရေလေအာင္ တာ၀န္ယူၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဆပ္ျပာ

     ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားဆံုး တကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းဘို႔ ဆပ္ျပာတံုးကို အသံုးမ်ားၾကပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ အ၀တ္ေတြကို ေရႊ၀ါဆပ္ျပာနဲ႔ ေလွ်ာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ကလဲ မေပါေသးေတာ့ ဆပ္ျပာမွဳန္႔ကို သံုးတာရွားပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မွ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္နဲ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္မွပဲ ဆပ္ျပာမွဳန္႔ကို သံုးတတ္လာတာပါ။ ေၾကြျပားေတြတိုက္ရင္လည္း ဆပ္ျပာမွဳန္႔ပဲ သံုးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးရင္ေတာ့ ဆပ္ျပာအတံုးကိုပဲ သံုးပါေသးတယ္။
     Singapore ေရာက္ေတာ့ ဆပ္ျပာအရည္ဘူးေတြ ေတြ႔ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သံုးေနၾကမဟုတ္လို႔ ၀ယ္မသံုးျဖစ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေစ်း၀ယ္သြားရင္း တိုက္တြန္းလို႔ ဆပ္ျပာအရည္ စမ္းသံုးမယ္ဆိုျပီး ဘူးေသးေသးေလး ၀ယ္သံုးမိပါတယ္။ ၀ယ္မိတဲ႔ ဆပ္ျပာရည္က ခၽြဲလိုက္တာမွေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ေရေတြအမ်ားၾကီးခ်ိဳးလည္း ခၽြဲေနတုန္းပဲ။ ေရသုပ္တဲ႔အထိ ခၽြဲေနတယ္။ ဒါနဲ႔မွတ္သြားေရာ ဆပ္ျပာရည္ဆို မသံုးျဖစ္ေတာ့ဘူး။
     ဒီလိုနဲ႔ ဆပ္ျပာအတံုးပဲ ဆက္သံုးလာတာ ၾကာေရာေပါ့။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေစ်းသြားရင္းေတြ႔ ျပန္တယ္ ဆပ္ျပာအရည္ဘူးေတြ သူငယ္ခ်င္းက၀ယ္ဘို႔ေျပာေနတယ္။ ကိုကေတာ့ မေကာင္းဘူး ခၽြဲတယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက သူသံုးတဲ႔ဟာက မခၽြဲဘူးတဲ့ ၀ယ္သာ၀ယ္ျပီးသံုးၾကည့္ပါတဲ႔ အာမခံတယ္တဲ႔။ သူသံုးတဲ့ ဆပ္ျပာရည္က ထူးတယ္ဗ်ာ အေစ့ေလးေတြပါတယ္တဲ႔။ ဘာလို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ ေခ်းပိုေျပာင္တယ္တဲ႔ ႏွိပ္ေပးသလိုေတာင္ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။ ဆပ္ျပာရည္အမ်ိဳးအစားက " Spa Massaging Shower Scrub" လို႔ေရးထားတယ္ ။ ဒါနဲ႔ မခၽြဲရင္ေတာ့မဆိုးပါဘူးဆိုျပီး တစ္ဘူး၀ယ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
     အိမ္ေရာက္လို႔ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြလုပ္ျပီး ဆပ္ျပာရည္အသစ္နဲ႔ ေရခ်ိဳးတာေပါ့။ ဒီမွာဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ။ ဆပ္ျပာအရည္ရဲ့ အေစ့ေလးေတြက ရွတရွတနဲ႔ ေရခ်ိဳးရတာ ကသိကေအာက္ႏိုင္လိုက္တာ ဒုကၡကိုေရာက္ေရာပဲ။ ငယ္ငယ္က ေခ်ာင္းထဲေရဆင္းခ်ိဳးတာ သြားသတိရတယ္။ ေခ်ာင္းထဲေရးခ်ိဳးေတာ့ သဲေတြနဲ႔ ေဘာင္းဘီထဲ၀င္လို႔ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ခဲရတာ ေရနဲ႔မနဲစင္ေအာင္ခ်ိဳးရတာ။ အခုလဲ ဒီလိုပဲဗ်ာ ရွတရွတနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲေရဆင္းခ်ိဳးရတယ္မွတ္တယ္။ မလြယ္ပါလား........ဒီတစ္ဘူးေတာ့ ကုန္ေအာင္သံုးရအံုးမယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း)

စာေျခာက္ရုပ္

ေၾသာ္..ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏွစ္ခုတည္းေသာ ငါ့အရိုးေတြ
ေကာက္ေကြးေနတဲ႔ တံမ်က္စည္းရိုးေတြေလ
စုတ္ျပဲေနတဲ႔ လက္အိတ္ေတြကလည္း ျမင္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး
ငါ့ရဲ့ တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာ ေျခေထာက္ကလည္း ေျမၾကီးထဲနစ္ေနျပီ

ငါ့မွာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ အကၤ် ီေဟာင္းတစ္ထည္
စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ အ၀တ္စုတ္ေတြေလ
ငါ့ကို ကမူေလးေပၚမွာ ထားခဲ့ၾကတယ္
မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ ေနဒဏ္ေတြ ၾကားမွာေပါ့။

ၾကည့္ေနရံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး
ရယ္စရာ ေကာင္တဲ့ ဦးထုပ္ကလဲ ျမက္ေျခာက္ေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့
ေဟး...ငွက္ကေလးေတြရယ္ ငါရွိရာ လာခဲ့ၾကပါကြာ
ငါ့ေခါင္းေပၚမွာ အသိုက္ဖြဲ႔လွည့္ၾကပါ
ဘာလို႔မ်ား ငါ့ကိုေတြ႔ရင္ အေ၀းၾကီးကို ေျပးသြားၾကတာလဲ။

(James Kirkup ကဗ်ာကိုခံစားတင္ျပသည္) မဂၤလာညေနခင္း

ဥပုသ္ေစာင့္

(ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေကာ အခုေကာ မရိုးေအာင္ၾကိဳက္တဲ႔ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ရဲ့ကဗ်ာေလးကို အလြမ္းေျပေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။)

ဆြမ္းအုပ္နီနီ၊ အေမရြက္လို႔
နက္ျဖန္မနက္၊ ေက်ာင္ထြက္မယ္။

ေမာင္လည္းလိုက္မယ္၊ ခ်န္မထားနဲ႔
အေမသြားေတာ့၊ ပ်င္းလွတယ္။

ေက်ာင္ၾကီးေပၚမွာ၊ ေမာင္ငယ္ေဆာ့ေတာ့
ဘုန္ၾကီးေအာ့လို႔၊ ရိုက္လိမ့္မယ္။

ေမာင္မေဆာ့ေပါင္၊ စိပ္ပုတီးနဲ႔
ဘုန္းေတာ္ၾကီးလို၊ ေနပါ့မယ္။
လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္။
(မင္းသု၀ဏ္)

ေလာကဓံ

     ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္းမွဳေတြ ခံစားရတုိင္း “ေလာကၾကီးက တုန္လွဳပ္ေနတယ္“ ဆိုတဲ႔ စကားကို ေျပးေျပး သတိရမိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္ လူေတြကသာ အေသးစိတ္သတိမထားမိတာပါ ေလာကၾကီးက တကယ့္ကိုပဲ တုန္လွဳပ္ေနပါတယ္။ လူေတြက ဒုကၡေရာက္ရင္သာ သိသာတယ္ထင္တာပါ တကယ္ေတာ့ ၀မ္းသာေနတာလည္း စိတ္ေတြ တုန္လွဳပ္ေနတာပါပဲ။ လူေတြက ေလာကမွာေနေနၾကေတာ့ ေလာကဓံ ေတြကိုခံေနၾကရပါတယ္။ ေလာကဓံေတြေၾကာင့္ တုန္လွဳပ္ေနၾကရပါတယ္။
     ေလာကဓံတရားေတြကဘာေတြလဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးဘူးပါတယ္။ ေလာကဓံ တရား(၈)ပါး ရွိပါတယ္။ အရိယာ မျဖစ္ေသးသေရြ႔ေတာ့ ဤေလာကဓံတရားေတြကိုခံၾကရအံုးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာကဓံ ေတြကို သိျပီးတတ္ႏိုင္သေလာက္ သက္သာရာ ရေအာင္ ၾကိဳးစာေနႏိုင္ေစရန္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုး ေလာကဓံ တရားေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေက်ာ္လႊားႏိုင္ ၾကပါေစ။

၁။ လာဘ     - လာဘ္ေပါမ်ား၍ တက္ၾကြ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၂။ အလာဘ - လာဘ္နည္း၍ ညွိဳးငယ္ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၃။ ယသ      - အျခံအရံမ်ား၍ တက္ၾကြ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၄။ အယသ   - အျခံအရံနည္း၍ ညွိဳးငယ္ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၅။ ပသံသ    - ခ်ီးမြမ္းခံရ၍ ၀မ္းေျမာက္ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၆။ နိႏၵ         - အကဲ႔ရဲ႔ခံရ၍ ၀မ္းနည္း တုန္လွဳပ္ျခင္း
၇။ သုခ        - ခ်မ္းသာကိုစြဲ၍ ၀မ္းသာ တုန္လွဳပ္ျခင္း
၈။ ဒုကၡ        - ဆင္းရဲကိုစြဲ၍ ညွိဳးငယ္ပူျပင္း စိုးရိမ္တုန္လွဳပ္ျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ဘ၀

ငါလမ္းစေလွ်ာက္တယ္
ေခ်ာ္လဲတာ တဗိုင္းဗိုင္းေပါ့။
ေက်ာင္းစတက္ေတာ့လဲ
စာမရတာအခါခါေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ကမၻာေပၚလိုက္ရွာတယ္
ေျခခ်စရာ တစ္ေနရာအတြက္ေပါ့။

တစ္ေနရာျပီး တစ္ေနရာေလွ်ာက္ခဲ့
တိုက္ခိုက္မွဳစစ္ပြဲေတြဗလ၀နဲ႔
ငါဘာလက္နက္ကိုင္ရမွန္းမသိပဲ
ဒီစစ္ပြဲေတြ တိုက္ခဲ့ရျပီ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ႔လက္ထဲ ဗလာပဲလား????????

(မဂၤလာညေနခင္း) ( created in May,2008)

ရယ္စရာ စု - ၄

တူနဲ႔ မထုလဲ မအိပ္ပါဘူး

“တစ္ဖက္ခန္းက အိမ္နီးခ်င္းဟာ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိဘူး၊ တစ္ညလံုး နံရံကို
တူနဲ႔ ထူေနတယ္”
 "ခင္ဗ်ား၊ တစ္ညလံုး အိပ္လို႔ မရဘူးေပါ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစားပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူတို႔ တူနဲ႔ မထုလဲ က်ဳပ္မအိပ္ျဖစ္ပါဘူး၊ တစ္ညလံုး
က်ဳပ္ ထရမ္းပက္ အမႈတ္ ေလ့က်င့္ေနတယ္ေလ"

-------------------------------------------------------------------
ေလးေယာက္မွာတစ္ေယာက္

အရက္သမားသံုးဦး အရက္ေသာက္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
"ေတာ္ၿပီကြာ၊ ငါမေသာက္ေတာ့ဘူး၊ အရက္ေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္
 ေသေလ့ရွိတယ္လို႔ မေန႔က သတင္းစာထဲမွာ ငါဖတ္လိုက္ရတယ္"
"မင္းကလဲ အစိုးရိမ္လြန္ရန္ေကာ၊ တို႔က သံုးေယာက္ထဲပဲ ဥစၥာ"

-------------------------------------------------------------------
ေခတ္လူငယ္ေတြ ခက္ကိုခက္တယ္

"ေဒၚပု၊ ရွင့္သားက ကြၽန္မကို ဝက္မႀကီးလို႔ ေခၚတယ္ရွင့္"
"ခုေခတ္လူငယ္ေတြ အင္မတန္ကို ေျပာရဆိုရခက္တယ္တာပါကလား။
လူတစ္ေယာက္ကို အျပင္ဘန္းအျမင္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးျဖတ္နဲ႔လို႔
အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာလဲ မရဘူး"

-------------------------------------------------------------------
ေလယာဥ္မွဴး အလိုရွိသည္

ခရီးသည္တင္ ေလယာဥ္ တစ္စီးေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။
"ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ဆရာဝန္ ရွိပါသလားရွင္"
 ဟူေသာ ေလယာဥ္မယ္၏ ေရဒီယိုမွတဆင့္ ေမးျမန္းသံကို ခရီးသည္မ်ား
ၾကားၾကရသည္။ လူရြယ္တစ္ဦးသည္ မိမိ၏ထိုင္ခံုမွထကာ ပိုင္းေလာ့၏
အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ မၾကာမီ ဆရာဝန္လူရြယ္၏ ေၾကျငာခ်က္ကို
က်န္ခရီးသည္မ်ား ေအာက္ပါအတိုင္း ၾကားၾကရသည္။
 "ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ေလယာဥ္ေမာင္း တက္သူရွိပါသလားခင္ဗ်ာ"

------------------------------------------------------------------
ပညာက မေနဘူး

လမ္းျဖတ္ကူးသူကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္က ဝင္တိုက္မိၿပီး ေမာင္းေျပးသြားသည္။
 အခင္းျဖစ္သည့္ ေနရာသို႔ ရဲသားခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရာက္လာသည္။
အတိုက္ခံရသူသည္ နာမည္ႀကီး ခါးပိုက္ႏႈိက္သမား ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း
ရဲသားက သိလိုက္သည္။
"တိုက္သြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ရဲ႔နံပါတ္ကို မင္းမွတ္ထားလိုက္ေသလား"
 "မမွတ္မိလိုက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကိုေတာ့ ႏႈိက္ထားလိုက္တယ္၊ ေရာ့"

------------------------------------------------------------------
စားခ်င္သလား

အီဗန္သည္ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္း နီကိုလိုင္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ နီကိုလုိင္၏
မိခင္က တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။
"နီကိုလိုင္ ထမင္းစားေနတယ္ကဲြ႔၊ မင္းလဲ ထမင္းစားခ်င္မယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အဲဒီလိုဆို အိမ္ျပန္ထမင္းသြားစားေခ်၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့ေပါ့"

-----------------------------------------------------------------
 သြားမွျဖစ္မယ္

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ လက္ထပ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေတြက
 ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ … ပိုကာေဒါင္းမယ္။ ျမန္ျမန္လာခဲ့။ ဒီမွာ တစ္အိမ္လိုေနလို႔"
ဆရာ၀န္က အေရးေပၚ ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုအတြက္ ေဆးရံုမွ ဖုန္းဆက္ေၾကာင္း
ဇနီးသည္အားေျပာသည္။ အေလာတႀကီး အ၀တ္အစားလဲေနေသာ ေယာက္်ားကိုၾကည့္ရင္း
 ဇနီးျဖစ္သူကေမးသည္။
"ဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးႀကီးေနလို႔လား ေမာင္"
ဆရာ၀န္က ခပ္တည္တည္ျပန္ေျဖသည္။
"အေရးႀကီးတာေပါ့။ ဟိုမွာ ဆရာ၀န္(၄)ေယာက္ေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ"

-----------------------------------------------------------------------
 ေၾကာက္သြားၿပီ

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အရက္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကေျပာသည္။
"ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါခုတေလာ ေလွ်ာ့ေသာက္ေနတယ္"
 အံ့ၾသသြားေသာ အျခားသူငယ္ခ်င္းက အေၾကာင္းရင္းကိုေမးရာ ပထမတစ္ေယာက္က ျပန္ေျဖသည္။
"တေလာကကြာ။ ငါအျပင္မွာ ေသာက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားတယ္။ အဲဒါ အိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ
တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ ငါ့မိန္းမက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ငါ့မ်က္လံုးထဲမွာ
 ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး
ထပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ"

---------------------------------------------------------------------
ကံေကာင္းတဲ့ ေမာင္


လူတစ္ဦး ကားတိုက္ခံရၿပီး ေဆးရံုသို႔ ေရာက္လာသည္။ သတင္းၾကားသျဖင့္ ေဆးရံုသို႔
လုိက္လာေသာ ၄င္း၏ဇနီးက ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။
 "ေမာင္ရယ္၊ ကံေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ မေန႔ကပဲ ေမာင္ မေတာ္တဆမႈအတြက္ အာမခံ
လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေဟာ … ဒီေန႔ပဲ ကားတိုက္ခံရၿပီ"

--------------------------------------------------------------------------
နားမလည္ဘူး

မိသားစု(၃)ေယာက္ ညစာတူတူ စားေနၾကသည္။ သားငယ္က အေဖအား လွမ္းေမးသည္။
"ေဖေဖ ေမေမ့ကို ဘာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ ဟင္"
 ေယာက္်ားလုပ္သူက မိန္းမအား လွည့္ေျပာသည္
"ေတြ႕လား … ငါ့လုပ္ရပ္ကို ကေလးေတာင္ နားမလည္ဘူး"

-------------------------------------------------------------------
ဖိုးကံေကာင္း

လက္ထပ္ၿပီးစ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ထီေပါက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ၄င္း ကံေကာင္းေၾကာင္း
ခ်ီးက်ဴးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းက ေမးသည္။
 "ဒါနဲ႔ ထီေပါက္တာသိေတာ့ မင္းမိန္းမ ဘာေျပာေသးလဲ"
ထီေပါက္သူက ေျဖသည္။
"ဟင့္အင္း … ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဆြံ႕သြားလိုက္တာ ခုထိ စကားမေျပာႏိုင္ေသးဘူး"
သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသည္။
"ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း … ကံေကာင္းတဲ့သူေတြမ်ား ဆက္တိုက္ကို ကံေကာင္းၾကတာပါလား"

----------------------------------------------------------------
(from forward mail)

ဒုလႅဘတရား (၅) ပါး

     ေလာကမွာ ရခဲလွတဲ႔ အရာေတြရွိပါတယ္ ဘုရားေျပာတဲ့ ရခဲျခင္း (၅) မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ဘာေတြနဲ႔ ၾကံဳေနျပီလဲလို႔ တိုက္ဆိုင္ၾကည္႔လိုက္ ၾကဆို႔ရဲ႔။
    ကိုယ့္မွာရွိျပီးသား၊ ၾကံဳျပီးသားေတြဆိုရင္လဲ ၀မ္းသာၾကျပီး မဆံုးရွံဳးေအာင္ ဆက္လက္ထိန္းထားလ်က္၊ မရွိေသး မၾကံဳေသးတာရွိရင္လည္း  တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားျပီး ေကာင္းမွဳေလးေတြ ျပဳမယ္ဆို္ရင္ျဖင့္ (၅)ခုလံုး မၾကံဳႏိုင္ေသာ္လည္းပဲ ေလာက သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။


(၁) ဗုဒၶဳပၸါဒ ဒုလႅဘ              = ဘုရားပြင့္ေသာကာလႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲျခင္း၊

(၂) မႏုႆတဘာ၀ ဒုလႅဘ   = လူအျဖစ္ကိုရခဲျခင္း၊

(၃) သဒၶါ သမၸတၱိ ဒုလႅဘ       = သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုႏိုင္ခဲျခင္း၊

(၄) ပဗၺဇၨိတဘာ၀ ဒုလႅဘ      = ရဟန္းအျဖစ္၊ ရဟန္းဘ၀ကိုရခဲျခင္း၊

(၅) သဒၶမၼသ၀နအတိ ဒုလႅဘ = သူေတာ္ေကာင္းတရား (မွန္ကန္ေသာတရား)ကို
                                         အလြန္ၾကားနာရခဲျခင္း၊ တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
 
 
(မဂၤလာညေနခင္း)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မိုးဖြဲေန႔

     ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ျမိဳ့ေတာ္ခန္းမ ေရွ႔နားက ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေရွ့မွာ မိုးဖြဲေလးေတြက်လို႔ ခဏတာမိုးခိုေနတုန္း ေတာင္ေမႊးေလးေထာက္ရင္း သူေတာင္းစားမၾကီးတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတယ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဟိုလူ႔ၾကည့္ ဒီလူ႔ၾကည့္နဲ႔ ဘယ္သူမ်ားပိုက္ဆံေပးေလမလဲေပါ့။
     ကၽြန္ေတာ္လည္းၾကည့္ေနရင္း သူ႔လက္ကိုတြဲထားတဲ႔ သူေတာက္စားမၾကီးရဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္ ၃,၄ ႏွစ္သားေလးေတြရွိေလာက္ေရာေပါ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္။ သူတို႔ေတြကေတာ့မိခင္ၾကီးရဲ့လက္ကို လက္တစ္ဖက္ကတြဲရင္း တစ္ဖက္ကေတာ့ ကေလးသဘာ၀ ေဆာ့ေနေလရဲ့။ မိခင္ၾကီးမွာလည္းတံုတံု ခ်ိခ်ိပံုစံနဲ႔ တကယ္လား၊ လူသနားေအာင္လုပ္ထားတာလား ဟုစိတ္ထဲကစဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းပါဘူး ဒါေပမယ့္စိတ္အစဥ္ထဲ ၀င္လာတာေလးကေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ဂရုဏာလဲျဖစ္မိပါတယ္ သံသယလည္းျဖစ္မိပါတယ္။ စိတ္အစဥ္ထဲဒြိဟ ျဖစ္ေနပါတယ္။
     မိန္းမၾကီးက တကိုယ္လံုးနႏြမ္းေတြလိမ္းထားတာ ၀ါထိန္္ေနတာပဲ။ အ၀တ္လက္ရွည္ေလးနဲ႔ အကၤ် ီကလဲ ဟိုေနရာျပဲ ဒီေနရာအဖာေလးနဲ႔ေပါ့။ ကေလးေတြက ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ႔ ကေလးမေလးကအနီေရာင္ ညစ္ညစ္ေလး၀တ္ထားျပီး၊ ေကာင္ေလးက အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး၀တ္ထားတယ္ မေလွ်ာ္တာလည္းၾကာျပီထင္ပါရဲ့ ညစ္ေထးေနတာပဲ။ အကၤ် ီကေတာ့ ဘာေရာင္မွန္းကိုအတိအက်ေျပာလို႔ မေရေအာင္ အေရာင္ေတြလြင့္ေနပါျပီ။
     တကယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြကိုမိုးရြာထဲမွာ ေခၚလာဘို႔မသင့္ဘူးေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိလို႔လား။ ေယာက်ာ္းေကာမရွိလို႔လား။ ဘယ္မွာေနတာပါလိမ့္။ ကေလးေတြေကာ ေက်ာင္းေတြဘာေတြ တတ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ ကေလးေတြၾကီးလာရင္ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွာလည္း၊ ေတာင္းစားတာ အက်င့္ပါျပီး သူေတာင္းစားေလးေတြျဖစ္ကုန္မွာလည္း ရင္ေလးမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာမသင္ရ ဘာမသင္ရနဲ႔ အသိဥာဏ္နည္းျပီး မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ျဖစ္ျပီး အလြယ္လိုက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ရရစားစား ေလးေတြမ်ားျဖစ္သြားမလား။ ေအာ္လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စား၀တ္ေနေရး အစဥ္မေျပရင္ အကုန္လံုးျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ဆင္းရဲေနၾကတာလည္း။ စဥ္းစားရင္း သူေတာင္စားမၾကီးနဲ႔ မ်က္လံုးျခင္းဆံုမိပါတယ္ သ႔ူမ်က္လံုးက အသနားခံေနတဲ႔မ်က္လံုးပါ လက္ကေလးျဖန္႔ရင္း တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သနားေတာ့သနားတယ္ဗ်ာ ဒါေပမယ့္သံသယေတာ့ရွိေနဆဲပါ။
     ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ကေလးကိုတေတာင္နဲ႔တြတ္လိုက္တာေတြ႔ရတယ္ ကေလးက ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကို လက္ကေလးျဖန္႔ရင္း ေျပးလာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေတြးႏိုင္ခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့လက္ေတြအိပ္ေထာင္ထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနျပီေလ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ သူေတာင္းစာမၾကီးအေပၚ ထားတဲ႔သံသယ စိတ္ေတြဟာလည္း ကေလးေတြေၾကာင့္ အရည္ေပ်ာ္ခဲ႔ရပါျပီ။ အိတ္ေထာက္ထဲမွာရွိတဲ႔ ၂၀၀ တန္အထပ္ကေလးကို ေပးလိုက္မိတယ္။ ကေလးကလွမ္းယူျပီး သူ႔အေမရွိရာကိုေျပးသြားရင္း  သူ႔အေမကိုလွမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူေတာင္းစားမၾကီးက ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အၾကည့္ေလးၾကည့္ရင္း ေရွ႔ဆက္သြားပါေတာ့တယ္။
     ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေငြေလးနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ထမင္း၀ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႔၊ ေနာက္ေန႔ေတြဘယ္လိုမ်ား စခန္းသြားေလမလဲ၊ ဒီကေလးေတြရဲ႔အနာဂါတ္ဟာ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာမလဲ လို႔အေတြးေတြနဲ႔ မိုးခိုရင္းက်န္ရစ္ပါေတာ့တယ္။

(မဂၤလာညေနခင္း)

ရယ္စရာ စု-၃

  ဒီလိုပဲ

တစ္ေန႔တြင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ထံ နားထဲသို႔ ေဂၚလီလံုး၀င္သြားေသာ ကေလးလူနာတစ္ေယာက္
ေရာက္လာေလသည္။ ဆရာ၀န္ခမ်ာ ကေလးနားထဲသို႔ ၀င္ေနေသာ ေဂၚလီလံုးကို ခက္ခက္ခဲခဲႏွင့္
အသည္းအသန္ႀကိဳးစားၿပီး ထုတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးငယ္အား ေမးလုိက္သည္။
"သားရယ္… နားထဲကို ေဂၚလီလံုး၀င္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ေဆာ့လိုက္ပါလိမ့္"
ထိုအခါ ကေလးငယ္က "ဒီလိုပဲ ဦးဦးရဲ႕" ဟုဆိုကာ ေဂၚလီလံုးကို နားထဲသို႔
ျပန္ထည့္ျပလိုက္ေလသည္။

 -------------------------------------------

 မေျပာတတ္ေသးဘူး

 ကိုယ္၀န္အရင့္အမာႏွင့္ မိန္းမျဖစ္သူ အလြန္အမင္း ဗိုက္နာေနသည့္အတြက္

ေယာက်္ားျဖစ္သူက ဆရာ၀န္ကို အသည္းအသန္ ဖုန္းဆက္ေခၚသည္။

ဆရာ၀န္မႀကီးေရာက္လာၿပီးေနာက္-

"လူနာေရာ"

"အခန္းထဲမွာ"

"ရွင္ အျပင္မွာပဲေနေနာ္၊ အခန္းထဲ၀င္မလာနဲ႔"

"ဟုတ္ကဲ့"

ခဏၾကာေတာ့ ဆရာ၀န္မႀကီးက တံခါးဟလိုက္ၿပီး ေယာက္်ားျဖစ္သူကို လွမ္းေျပာတယ္။

"၀က္အူလွည့္ရွိရင္ အျမန္ေပးပါ"

"ဟုတ္ကဲ့"

ေယာက်္ားျဖစ္သူက ယူေပးလိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီး၀င္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာတယ္။

"ပလာယာပါ လိုခ်င္တယ္"

"ဟုတ္"

တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့

"စို႔ နဲ႔ တူသာ ေပးပါေတာ့"

ဒီေတာ့ လူနာရွင္ေယာက္်ားက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔

"ဆရာမရယ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါခင္ဗ်ာ

၊ လူနာရဲ ့အေျခအေနက
ေတာ္ေတာ္ဆိုးလို႔လား"
"မေျပာတတ္ေသးဘူးရွင့္၊ ေဆးေသတၱာကို ဖြင့္လို႔မရေသးလို႔ လူနာကို မၾကည့္ရေသးဘူး"

--------------------------------------------

ဘာဆက္မက္တာလဲ

ဧည့္သည္မ်ားစံုလင္ေနခ်ိန္တြင္ လူတစ္ဦးက အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို
ေနာက္ေျပာင္လိုေသာေၾကာင့္ စကားလွမ္းေျပာသည္။
"တေလာက ငါ အိပ္မက္,မက္တယ္ကြ၊ အိပ္မက္ထဲမွာ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အေတာင္ပံေတြေပါက္ၿပီး
ပ်ံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေ၀းေ၀းကို မပ်ံႏုိင္ဘဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေျမႀကီးေပၚကို
ျပန္က်လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက ပ်ားရည္ေတြ အျပည့္ရွိတဲ့ တြင္းထဲကို
ျပဳတ္က်ၿပီးေတာ့၊ မင္းကေတာ့ အညစ္အေၾကးေတြ ျပည့္ေနတဲ့ တြင္းႀကီးထဲကို
က်သြားတယ္ကြ"
အေျပာခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဟာသဉာဏ္ရွိသူျဖစ္ေလေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ
ျပန္ေျပာလုိက္တယ္-

"အံ့ၾသစရာေကာင္းလုိက္ပါဘိကြာ၊ ငါလည္း အဲဒီပံုစံအတုိင္းပဲ အိပ္မက္,မက္တာကြ။

ဒါေပမယ့္ ငါက ေရွ႕ဆက္ၿပီး အိပ္မက္ဆံုးတဲ့အထိ မက္ခဲ့ေသးတယ္ကြ"

"ေဟ၊ ဟုတ္လား… ဘာေတြ ဆက္မက္ခဲ့ေသးလို႔လဲ"

"ငါတို႔ေတြ တြင္းေတြထဲကေန ျပန္တက္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္

အျပန္အလွန္ လွ်ာနဲ႔လွ်က္ၾကတယ္ေလ"

 ------------------------------

အခန္းငွားမရလို႔ 

ဂ်ီကာဂိုၿမိဳ႕မွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ မေရာက္ဖူးေသးသည့္
ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္သို႔ ခရီးထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႔
ေရာက္ေသာအခါ ဟိုတယ္တစ္ခုသို႔ ၀င္သည္။ အဆိုပါဟိုတယ္မွာ
လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈရွိေသာ ဟိုတယ္အျဖစ္ ထင္ရွားသည့္ဟိုတယ္ ျဖစ္သည္။
ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာအား အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္မကို အခန္းတစ္ခန္းေပးပါ၊ ႏွစ္ပတ္ၾကာေနပါ့မယ္"
မန္ေနဂ်ာက ျပန္ေျဖသည္။
"၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အခန္းလြတ္မရွိပါဘူး"
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အခန္းလာအပ္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက
၀မ္းသာအားရေျပာလိုက္သည္။
"ၾကည့္စမ္း၊ အဆင္ေျပလိုက္တာ၊ အခန္းတစ္ခန္း လြတ္သြားၿပီ။ အခုျပန္အပ္တဲ့အခန္းကို
ကၽြန္မကိုေပးလို႔ ရၿပီမလား"
"စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟိုတယ္မွာ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို
တည္းခိုခြင့္မျပဳပါဘူးခင္ဗ်"
"ဘယ္သူလဲ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးက၊ ကၽြန္မလား၊ ကၽြန္မက ကတ္သိုလစ္ဘာသာ၀င္ရွင့္"
"လြယ္လြယ္ယံုဖို႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ ေမးခြင့္ျပဳပါ၊
ဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္ဟာ ဘယ္သူပါလဲ"
"မယ္ေတာ္ေမရီကေမြးတဲ့ ေယ႐ႈသခင္ေပါ့ရွင့္"
"သူ႔ကို ဘယ္မွာေမြးတာလဲ"
"ႏြားတင္းကုတ္မွာ"
"ဘာျဖစ္လို႔ ႏြားတင္းကုတ္မွာ ေမြးရတာလဲ"
"နင္တို႔လို အေကာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ေမရီ အခန္းငွားမရလို႔တဲ့ေဟ့"

---------------------------------

ဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး ဆရာ

လူနာ - ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေလ… အၿမဲတမ္း စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္ေနတယ္၊
ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ အႀကံေပးပါဦးခင္ဗ်ာ။
ဆရာ၀န္ - လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တျခားအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ အလုပ္ထဲမွာ
ေခါင္းျမႇဳပ္ထားလုိက္။
လူနာ - (ျပာျပာသလဲျဖင့္) ဟာ… အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က
ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္တဲ့လူဗ်။

(From Forward Mail)

ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာ (၂)

     အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ အရွင္အႆဇိရဲ့ တရားနဲ႔ ေသာတာပန္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထိုအရွင္ျမတ္ရွိရာဘက္ကို အျမဲ ဦးေခါင္းထားျပီး အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ လက္ယာရံျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိမိကိုတရားသိေအာင္ျပေပးေသာ ဆရာကိုအျမဲ ဂါရ၀ျပဳပံုေလးက အေတာ္ေလးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အျမဲလုပ္ႏိုင္ခဲတဲ့ ဂါရ၀ျပဳမွဳေလးပါ။
     အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ သူ႔ဟာသူ လက္ယာရံပဲ ေအးေဆးေနလို႔ရပါတယ္။ အရွင္ကမေနႏိုင္ပါဘူး သူ႔ရဲ့ေက်ာင္း,သူ႔ဆရာဘုရားရွင္,သာသနာေတာ္ စသည္တို႔အေပၚမွာအျမဲ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ရဟန္းေတြ ဆြမ္းခံထြက္ျပီဆိုလဲ ေနာက္ဆံုးမွာထြက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက ေက်ာင္းအတြင္းမွာ အျမင္မေတာ္တာေတြ ေတြ႔ရင္သိမ္းဆည္းတယ္, ေရျဖည့္တယ္, တံမ်က္စည္းလွည္းတယ္ ဒီအလုပ္ေတြ လိုက္လုပ္ေနတယ္ ဒီေတာ့ေနာက္ဆံုးမွဆြမ္းခံၾကြရတာေပါ့။ အရွင္က ရဟန္းေတြ ဆြမ္းခံ၀င္ေနခ်ိန္ တျခားသူေတြ ေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကည့္လို႔ ဖရိုဖရဲေတြ ေတြ႔သြားရင္ျဖင့္ ဘုရားသာသနာကို ကဲ႔ရဲ့မွာဆိုးရိမ္ေတာ္မူတယ္လို႔ ေရွးဆရာတို႔ကေရးၾကတယ္။ သူဟာသံဃာေတြ အေပၚလဲ အလုပ္ေၾကြးျပဳခ်င္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေလးပါ။ သူလိုလက္ယာရံၾကီးက အျခားရဟန္းေတြ ေရအိုး သူတို႔ေရွ့မွာ သြားျဖည့္ေပးလို႔ ရဟန္းေတြ ဘယ္လက္ခံရဲမလဲ။ ဒါေၾကာင့္မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြ လုပ္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေလးေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
     ဘုရားဥပေဒကို ေလးစားတာလဲ တကယ္ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းတယ္။ အလွဴမဏၭပ္တစ္ခုမွာ ရက္ရွည္စတုဒီသာ ေကၽြးတယ္။ ရဟန္းေတြက ေန႔တိုင္းသြားစားေနလို႔ လူေတြက ကဲ႔ရဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ဘုရားရွင္သိေတာ့ တစ္ရက္ပဲစားရမယ္လို႔ ပညတ္ေတာ္မူတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေဒသစာရီ လွည့္လာရင္း အဲဒီအရပ္မွာ နာမက်န္းျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္စာဆြမ္းဘုန္းေပးျပီး ေနာက္ရက္မွာလူေတြက လာကပ္လွဴေသာ္လည္း ဘုရားရွင္တားျမစ္ထားတယ္ဆိုျပီး ဘုန္းေပးေတာ္မမူဘူးတဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ဘုရားရွင္ ၾကားေတာ္မူျပီး နာမက်န္းျဖစ္လွ်င္ ေန႔စဥ္သံုးေဆာင္ႏိုင္တယ္ဟုခြင့္ေပးေတာ္မူရတယ္တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ေလးစားစရာ, ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္လဲဗ်ာ။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ဂုဏ္အလွ

 

ငါ့ညီေျပာင္ဝင္း ေမာင္သစ္ဆင္း

မင္း၏သားငယ္ သက္ႏွစ္ဆယ္သည္
ဘယ္ဂုဏ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္သနည္း ။

ေရႊဂုဏ္ေငြဂုဏ္ ရာထူးဂုဏ္သည္
လူ႔ဘံုေလာက အကာမွ်တည့္
သူကျငဴစူ မၾကည္ျဖဴ၍
ခြာယူလိုက ခြာ၍ရ ။

ရိုးဂုဏ္ေျဖာင့္ဂုဏ္ ယဥ္ေက်းဂုဏ္သည္
လူ႔ဘံုေလာက ႏွစ္သာရတည့္
သူကျငဴစူ မၾကည္ျဖဴလည္း
ခြာယူမရ ကြာမက် ။

(ေဇာ္ဂ်ီ)

အိမ္အလွ

ငါ့ညီေၿပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏သားငယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္သည္
ဘယ္အိမ္မ်ိဳးကို ၾကိဳက္သနည္း။

အိမ္ေရွ့ပန္းခင္း၊ ဇာၿပတင္းႏွင့္
အိမ္တြင္းေကာ္ေဇာ၊ ဆိုဖာေခ်ာႏွင့္
အံ့ဩ ရင္မ၊ ဗန္းၿပ လွလည္း
စိတ္က ေမာဟ၊ လက္က ေလာဘ
ႏႈတ္က မာန၊ ထားတတ္ၾကမူ
အတၱကိုယ္က်ိဳး ထိုအိမ္မ်ိဳး။

အိမ္ေနာက္စိုက္ခင္း ၊ စားမ်ိဳးဟင္းႏွင့္
အိမ္တြင္းသန္႔စင္၊ ေလေနဝင္ႏွင့္
အားအင္မွ်တ၊ ဗန္းမလွလည္း
စိတ္ကေမတၱာ၊ လက္မွာ စာဂ
ႏွဳတ္က ေၿဖာင့္ရိုး၊ အေနရိုးမူ
သူ႔က်ိဳး ကိုယ့္က်ိဳး ထိုအိမ္မ်ိဳး ။ ။
(ေဇာ္ဂ်ီ)

ဆံုးျဖတ္ျခင္း အႏုပညာ

     လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ေျပာပါလွ်င္လြန္မည္မဟုတ္ပါ။ လူတိုင္း၊ အရြယ္တိုင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ၾကရပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြပင္လွ်င္ ငိုမည္လား မငိုဘူးလား၊  ငါငိုလိုက္လို႔ ဒီမုန္႔ရမွာလား အရိုက္ခံရမွာလား သူလည္းတြက္ခ်က္ရပါတယ္။ ဦးေနာက္အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ သူ႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာ လြယ္တဲ႔အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးတစ္ခုပါ။
     ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျခင္းစြမ္းအားေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မတူညီၾကပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသူဟာ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ေနရသလိုပါပဲ အေတြးအိမ္မက္ေတြထဲမွာပဲ လြင့္ေျမာေနတတ္ပါတယ္။ ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္မွမခ်ႏိုင္လို႔ ဘယ္မွလဲမေရာက္ပါဘူး။ ဘာမွလည္းမျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ဟာအခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြနဲ႔ ေနေနရသူပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာလြတ္လပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ရဲရပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျခင္းဟာ ေၾကာက္ရြံ႔မွဳ၊ စိုးရိမ္မွဳ၊ သံသယရွိမွဳ၊ မေသခ်ာမွဳ တို႔မွလြတ္ေျမာက္ေစျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သင္ဟာ လြတ္လပ္သူျဖစ္ခ်င္ပါက ရဲရင့္တဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ရပါမယ္။ သတၱိရွိရပါမယ္။

     ဆံုးျဖတ္ျခင္းဆိုတာ ကိစၥတစ္ခုကို သတၱိရွိစြာ ရင္ဆိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္၊ သူ႔မွာဟိုလိုလို ဒီလိုလိုအေတြးေတြကေန ကင္းေ၀းတယ္၊ ဘက္တစ္ဖက္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ျခင္းစြမ္းအားေတြရွိတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ အထက္သို႔ဦးတည္သလို ေအာက္သို႔လဲထိုးဆင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဆံုးျဖတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္မွေရာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သာ ခ်ပါ။ မွားမွာမေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားျခင္းက ဘာမွမဆံုးျဖတ္ဘဲေနသူထက္ သတၱိရွိရာေရာက္ပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားမွန္းသိပါက အမွန္သို႔အျမန္ျပန္ျပင္ႏိုင္ပါတယ္။
     ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သမိုင္းေတြပါပဲ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ွငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ စာက်က္ရမွာလား၊ ေဘာလံုးသြားကန္ရမွာလား ခဏ ခဏဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာလြယ္တယ္ လို႔ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔ အခန္႔မသင့္ရင္ ၾကိမ္လံုးစာမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၀တန္းျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ အတြက္ ဘယ္တကၠသိုလ္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကရပါတယ္။ လြယ္တယ္လို႔ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ဟိုလူ႔လိုက္ေမး ဒီလူ႔လိုက္ေမးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔အကိုက္ဆံုးကို ေရြးခ်ယ္ရတာပါ။ ဒီေနရာေတြဟာ ဘ၀ရဲ့ၾကီးမာတဲ႔ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြပါ။ သတၱိရွိရွိနဲ႔ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။ အခ်ိဳ့မဆံုးျဖတ္ရဲလို႔ သူမ်ားလုပ္တာလိုက္လုပ္ရင္း ကိုယ္စိတ္မပါတာျဖစ္ေနလို႔ မွားသြားၾကျပီးအခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ရဲတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြပါပဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားခ်မိ ရင္လဲ မွားမွန္းမသိပါက ဒုကၡေရာက္တတ္ပါတယ္။
     ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရဲ့ေနာက္မွာ ဇြဲရွိမွဳ၊ ၾကိဳးစာမႉ၊ ပညာရွိမႉ၊ မနားမေနေဆာင္ရြက္မႉ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ငယ္မ်ားဆက္တိုက္ခ်မႉ ေတြပါ၀င္ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႔လူအမ်ားစုက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတာ့ခ်ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့ ေမ့သြားၾက၊ မၾကိဳးစားခ်င္ၾကနဲ႔ ဆက္လက္မလုပ္ေဆာင္ေတာ့ပါဘူး၊ ပ်င္းသြားၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ့ကဒါကို အခ်ိန္မရဘူးလို႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္ ပ်င္းတာေတာ့လူတိုင္းပ်င္းတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးတဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားျပန္ေပးရပါတယ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြထပ္ခ်ရပါတယ္၊ မနားမေန ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ဒါမွကိုယ့္ရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလူအေတာ္မ်ားမ်ားမလုပ္ႏိုင္တဲ႔အခ်က္ပါ သတိျပဳစရာအျဖစ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

     ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ရန္အတြက္ သင့္ရဲ့စိတ္စြမ္းအင္ကလည္းအေရးၾကီးပါတယ္။ စိတ္စြမ္းအားနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေျခ ညာေျခ လိုပါပဲ၊ တြဲေနမွခရီးေရာက္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ႔စိတ္ေတြက ခြန္အားၾကီးပါတယ္၊ မေကာင္းတဲ႔စိတ္ေတြက ခြန္အားနဲပါတယ္။ ပရဟိတစိတ္က သန္စြမ္းပါတယ္၊ အတၱစိတ္က ခ်ိနဲ႔ပါတယ္။ ပညာကထက္ပါတယ္၊ ႏံုအ မႉက တုံးပါတယ္၊ ရိုးသာမႉက အထက္တန္းက်ပါတယ္ ေကာက္က်စ္မႉက ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အမ်ားအတြက္ကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ရိုးရိုးသားသားလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးဟာ အလြန္တန္ဘိုးၾကီးေသာ၊ အက်ိဳးရွိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္မွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘူး။
     အရြယ္ေတြၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် လူေတြရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာလည္း ျမင့္မားလာပါတယ္၊ တာ၀န္ၾကီးလာပါတယ္၊ အေရးပါလာပါတယ္။ အကယ္၍ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က စစ္တိုက္မယ္၊ အႏုျမဴဗံုးခ်မယ္ လို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါက အဘယ္အထိ တာသြားမည္ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားအျဖစ္ကိုဆုေတာင္းလိုက္တဲ႔ (တနည္း) ဘုရားျဖစ္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ႔ သုေမဓ ရွင္ရေသ့ေၾကာင့္အနႏၱသတၱ၀ါေတြ ေအးျငိမ္းခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါဆို ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရဲ့တန္ဘိုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရဲ့ အႏုပညာကို စာဖတ္သူတို႔ ရိတ္စားမိေလာက္ပါျပီ။
     အသင္စာဖတ္သူလဲ ခိုင္မာေသာ၊အမ်ားအက်ိဳးရွိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားခ်ႏိုင္၍ ဘ၀လမ္းကိုေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာ (၁)

     ကၽြႏ္ုပ္ရွင္သာမေဏေက်ာ္ေရးေသာစာအုပ္ကိုဖတ္ရင္း ရွင္သာရိပုတၱရာအေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လို႔ပါ အရင္ကတည္းက ကၽြႏ္ုပ္ရွင္သာရိပုတၱရာကိုၾကည္ညိဳပါတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုပိုသိေလ သူ႔ကိုပိုပိုျပီးခ်စ္မိပါေတာ့တယ္။
     ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေ၀သာလီျပည္မွ ထြက္ေတာ္မူျပီး သာ၀တၳိျပည္ဘက္သို႔ ခရီးေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ႔ရာ လမ္းခရီးအၾကားမွာ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔၏ တပည့္မ်ားက ေရွ့ကၾကိဳသြားျပီး ေနရာထိုင္ခင္းေတြ အရင္ဦးထားလိုက္ၾကတယ္။
     ျမတ္စြာဘုရားတပည့္သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ခရီးေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူရာအခါေတြဆို အရွင္သာရိပုတၱရာက  ငါကား လက္ယာရံ အဂၢသာ၀က ၾကီးျဖစ္တယ္လို႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ထာျဖင့္ ဘုရားအနီးမွာ လိုက္ပါႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း ထိုသို႔ျပဳေလ့မရွိဘဲ ျမတ္စြာဘုရားေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူရာတြင္ ေနာက္မွခ်န္ လိုက္ကာ နာမက်န္းသည့္ရဟန္းမ်ား သက္ၾကီးရြယ္အိုရဟန္းတို႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာလိုက္ပါႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္စီမံေစာင့္ေရွာက္ ခ်ီးေျမွာက္ကူညီ၍ ေနာက္ဆံုးမွလိုက္ပါ ေလ့ရွိပါတယ္။ ထိုေၾကာင့္အရွင္သာရိပုတၱရာေရာက္ေတာ့ေနရာမရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္တစ္ညဥ့္ပတ္လံုး သစ္ပင္ရင္း၌ သတင္းသံုးရပါတယ္။
     ဤအေၾကာင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ယခုသက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္ပင္ ရဟန္းမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း ရိုေသက်ိဳးႏြံျခင္းမရွိၾကလွ်င္ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေလေသာ္ကား အဘယ္သို႔ျပဳၾကလိမ့္မည္နည္း ” ဟုဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ တရားသံေ၀ဂၾကီးစြာ ရေတာ္မူပါတယ္။ နံနက္မိုးေသာက္ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းမ်ားကိုစည္းေ၀းေစျပီးေမးပါတယ္။
     “ရဟန္းတို႔ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔၏တပည့္မ်ားက ေနရာေကာင္မ်ားၾကိဳတင္ယူ၍ မေထရ္ၾကီးတို႔ အိပ္ရာေနရာမ်ားကို မရေအာင္တားျမစ္ၾကသည္မွာမွန္သေလာ”။ ထိုအခါရဟန္းမ်ားကမွန္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကေလရာ ျမတ္စြာဘုရားက ကဲ့ရဲ့ရွဳတ္ခ်ေတာ္မူျပီး “ ရဟန္းတို႔အဘယ္ရဟန္းသည္ ေနရာဦး ေရဦး ဆြမ္းဦးကို ထိုက္ကုန္သနည္း” ဟုေမးေတာ္မူေသာအခါ။ သံဃာမ်ားက မင္းမ်ိဳးရဟန္း၊ ဓမၼကထိကရဟန္း၊ ၀ိနည္းဓိုရ္ရဟန္း၊ ရဟႏၱာ စသည္ျဖင့္ေျဖၾကသည္။
     “ရဟန္းတို႔ ငါဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ေနရာဦး၊ ဆြမ္းဦးကို ေထရ္စဥ္၀ါစဥ္ အတိုင္းသာရ ခြင့္ရွိ၏။ ယခုအခါ၌ကား သာရိပုတၱရာသည္ ငါဘုရား၏ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္၏၊ ဓမၼစက္ကိုလည္ေစႏိုင္ေသာ သားၾကီးျဖစ္၏၊ ငါဘုရား၏အျခားမဲ႔၌ ေနရာကိုရျခင္းငွာ ထိုက္တန္သူျဖစ္၏၊ ေထရ္၀ါအရလည္းၾကီး၏၊ သာရိပုတၱရာသည္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ညဥ့္ပတ္လံုးေနရာကို မရရွိဘဲ သစ္ပင္ရင္း၌သာ စၾကၤ ံသြားျခင္း၊ ထိုင္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကိုကုန္လြန္ေစခဲ႔ရေလျပီ။ ခ်စ္သာတို႔သည္ ယခုငါဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ပင္ ဤသို႔မရိုမေသရွိၾကလွ်င္ ငါဘုရားပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံျပီးေသာအခါ၌ကား အဘယ္သို႔ျပဳ၍ ေနၾကကုန္မည္နည္း” ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏။
     ထိုကဲ႔သို႔ အတၱရပ္၀န္းမွေ၀းကြာေတာ္မူေသာ၊ သည္းခံမွဳၾကီးေတာ္မူေသာ ရွင္သာရိပုတၱရာကုိေလးလည္းေလးစား၏။ ဦးလည္းညႊတ္ေတာ္မူပါ၏။
(မဂၤလာညေနခင္း)

ယမမင္း ထံ အစစ္ခံရျခင္း

၁။ အိုကြဲ႔ ေယာက်္ား၊ ေမာင္လူသား၊ ဘယ္တရားမ်ား က်င့္ခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေလွ်ာက္စရာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။

၂။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ တစ္ခုခု၊ မျပဳခဲ့လားကြယ္။
ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာ မိႈင္၍ေနရွာတယ္။

၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ သတိထား၊ စဥ္းစားပါဦးကြယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ သာသနာ၊ မထြန္းပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ သာသနာ၊ ထြန္းလွပါေတာ့တယ္။

၄။ ပဗၺဇၨိ၊ ဒုလႅဘ၊ မရခဲ့လားကြယ္။
သာသနာစက္၊ ရဟန္းဘက္၊ စိတ္မွ် မကြက္တယ္။

၅။ ရဟန္းျဖစ္မွာ၊ မင္းဆရာ၊ မေဟာပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ၊ ေဟာျပရွာ၊ နားမွာမဝင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာ၊ သည္အခါ၊ ရြာသာ ေရာက္ေတာ့တယ္။

၆။ ေယာက်္ားစစ္ပ၊ လွလွရ၊ မင္းဘဝကို ႏွေျမာတယ္။
လူတို႔ျပည္ရြာ၊ အေမာင့္မွာ၊ ဘာမ်ားလုပ္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္မယား၊ စားဖို႔မ်ား၊ ၾကိဳးစား လုပ္ခဲ့တယ္။

၇။ အေမာင္,အေမာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္၊ အေမာင္ မွားခဲ့တယ္။
သဒၶါေျဖာင့္တန္း၊ ဒါနခန္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။
သားႀကီးရွင္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္စစ္၊ ညႇစ္၍ လွဴခဲ့တယ္။

၈။ လွဴေသာအခါ၊ ေစတနာ၊ သံုးျဖာညီလားကြယ္။
သံုးခ်က္ေစတနာ၊ နည္းလွပါ၊ မွန္စြာ ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အလွဴ၊ ေႂကြးေတြပူ၊ ေငြကူ ေမွ်ာ္မိတယ္။
ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္လိုသာ၊ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

၉။ ယုတ္ျမတ္မဟူ၊ စားေသာက္သူ၊ ၾကည္ျဖဴပါလားကြယ္။
ေငြကူမ်ားရာ၊ လူခ်မ္းသာ၊ မ်က္ႏွာလိုက္၍ ေကြၽးခဲ့တယ္။
မ်က္ႏွာနည္းပါး၊ လူမြဲမ်ား၊ မလြဲသာေကြၽး ေကြၽးခဲ့တယ္။
လူခ်မ္းသာပင္၊ မ႑ပ္ဝင္၊ ဖ်ာလွ်င္သင္ျဖဴး ခင္းေပးတယ္။
သည္ကို ဟိုကို၊ ႂကြပါဆို၊ ဗ်ဳိ႕ဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။
ကြမ္းေဆးလက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ဝက္ႏွင့္ၾကက္သား ေကြၽးခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေငြမ်က္ႏွာ၊ သည္လိုဟာမွ သဒၶါတယ္။

၁ဝ။ မင့္အလွဴမွာ၊ ေငြေတြဟာ၊ ႏွေျမာပါဘိကြယ္။
ပရိကၡရာ၊ ေဆာင္ရန္မွာ၊ ေကာင္းစြာ လွဴလားကြယ္။
ပရိကၡရာ၊ ညံ့လွစြာ၊ ဖိုးခ်ဳိတာမွ ဝယ္ေပးတယ္။

၁၁။ လွွဴေသာအခါ၊ ပစၥည္းမွာ၊ စင္ၾကယ္ပါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္လွွဴတာ၊ ပစၥည္းမွာ၊ ခိုးတာမ်ားခဲ့တယ္။

၁၂။ ပစၥည္းကုန္မွာ၊ မင္းလွဴတာ၊ ဝမ္းနည္းပါေလတယ္။
ဘုန္းႀကီးပင့္ခန္း၊ အလမ္းလမ္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။
အက်င့္သိကၡာ၊ ေရြးခ်ယ္ကာ၊ ျမတ္ရာ ကိုယ္ေတာ္ ပင့္လားကြယ္။
သည္လိုဟာမွာ၊ မေလ့လာ၊ မ်က္ႏွာ,နာမွ ပင့္ခဲ့တယ္။
ႏႈတ္ဆက္ေခၚငင္၊ မ်က္ႏွာရႊင္၊ ပုဂၢိဳလ္ေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
သည္လိုဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ မ်ားစြာပင့္ခဲ့တယ္။
တို႔အမ်ဳိးပါ၊ တို႔ဆရာ၊ တို႔ရြာကိုယ္ေတာ္ ပင့္ဦးမယ္။
ေျပာင္းႏွင့္စပါး၊ မင္းတို႔မ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ရလားကြယ္။
ေက်ာင္းကိုမ်ားသြား၊ ရယ္ဟားဟား၊ လက္ဖက္ ကြမ္းစားတယ္။
ငွက္ေပ်ာ အုန္းသီး၊ ဒကာႀကီး၊ ျမည္းစမ္းပါဦးကြယ္။
သည္လိုေခၚဆို၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကိုမွ ပင့္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လွဴၾကတာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ ပင့္ၾကတယ္။

၁၃။ အေမာင္လွွဴတာ၊ ဗလခ်ာ၊ တန္ပါဦးေတာ့ကြယ္။
အဂၤါငါးလီ၊ ပဥၥသီ၊ ေဆာက္တည္ျမဲလားကြယ္။
သီလငါးပါး၊ က်င့္တရား၊ ပ်က္ျပားမ်ားခဲ့တယ္။
သက္သတ္ခိုးမႈ၊ ကာေမသု၊ တစ္ခုမက်န္ ေပါက္ခဲ့တယ္။
မုသားေသရည္၊ ဤႏွစ္လီ၊ ဝသီရွိတိုင္း က်င့္ခဲ့တယ္။

၁၄။ ျဖစ္ခဲေလစြ၊ လူ႔ဘဝ၊ သနားလွေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ လူတကာလည္း ပ်က္ၾကတယ္။
မိန္းမေတြဟာ၊ ပ်က္လိုက္တာ၊ ေစ်းဝယ္တာေတာင္ ရန္ျဖစ္တယ္။

၁၅။ သည္မွတစ္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။
ဘုရား တရား၊ သံဃာမ်ား၊ ဝပ္တြားပါလားကြယ္။
ဘုရားဖူးမ်ား၊ တဟားဟား၊ ေပ်ာ္ပါးရေအာင္လိုက္ဖူးတယ္။

၁၆။ လိုက္ေသာအခါ၊ ျမတ္ဗုဒၶါ၊ ၾကည္ညိဳလွစြာ ဖူးလားကြယ္။
ဗုဒၶဂုေဏာ၊ စိတ္မေစာ၊ ရယ္ေမာ စားေသာက္ ျပန္ခဲ့တယ္။

၁၇။ မာတာပိတ၊ မိႏွင့္ ဖ၊ ညြတ္တြား ခယ ပါလားကြယ္။
မညြတ္ခ,ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း၊ ဆဲေတာင္ ဆဲေသးတယ္။

၁၈။ မွားစြမွားစြ၊ ေမာင္ဗာလ၊ သနားပါဘိကြယ္။
တရားေတာ္မွာ၊ ေဒသနာ၊ ၾကားနာရဲ႔လားကြယ္။
စိတ္ကမပါ၊ ရွက္လိုက္တာ၊ လူဆိုမွာေၾကာင့္ နာဖူးတယ္။

၁၉။ နာေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ သဒၶါၾကည္ႏူး ရွိလားကြယ္။
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား၊ စိတ္ကသြား၊ ေတာထဲမ်ားေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္။

၂ဝ။ ပုဂၢိဳလ္္မ်ားစြာ၊ ေဟာၾကားပါ၊ သည္တစ္ခါလားကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္တစ္ခါ၊ လူမ်က္ႏွာေၾကာင့္ လိုက္ေသးတယ္။

၂၁။ သည္တစ္ခါ,နာ၊ အေမာင္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။
တရားလည္းခ်၊ အိပ္ေရးဝ၊ ထ၍ ျပန္ခဲ့တယ္။
မိန္းမေတြဟာ၊ ငိုက္လိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။

၂၂။ စံေက်ာင္းဝိဟာ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ဆည္းကပ္ပါလားကြယ္။
ဆြမ္း မုန္႔ ငွက္ေပ်ာ၊ ေက်ာင္းမွာေပါ၊ ေရာ၍လိုက္ဖူးတယ္။

၂၃။ လိုက္ေသာအခါ၊ ေထရ္သံဃာ၊ ရဟႏၲာသို႔ ထင္လားကြယ္။
ဘုန္းႀကီးနားမွာ၊ မေရာက္ပါ၊ ေတာ္ရာေခ်ာင္က ခိုခဲ့တယ္။

၂၄။ ခိုေသာအခါ၊ မင့္စိတ္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။
ၾကည္ညိဳေဝးကြာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားစရာသာ ၾကည့္ခဲ့တယ္။
သူရကာယ္ပင္၊ က်ဳိးမျမင္၊ ဘုန္းႀကီးကပင္ ႏွေျမာတယ္။
သည္လိုမ်ားေပ၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ၊ ဆိုေတာင္ဆိုမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ သူတကာလည္း ဆိုၾကတယ္။

၂၅။ ေက်ာင္းပစၥည္းမ်ား၊ အေမာင္အား၊ မစားမေသာက္ ကင္းလားကြယ္။
စားသည့္ထမင္း၊ ဝမ္းေတာင့္တင္း၊ ေက်ာင္းကအႏိုင္ ဆင္းခဲ့တယ္။

၂၆။ စားသည္မယြင္း၊ ေက်ာင္းတလင္း၊ ခတ္ျခင္း တံျမက္ လွည္းလားကြယ္။
မလွည္းမိပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားၿပီး ေသာက္ခါ ျပန္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ စားၾကတယ္။

၂၇။ အေမာင္ ေယာက်္ား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ သနားပါဘိတယ္။
ဥပုသ္ေစာင့္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။
ဥပုသ္အဂၤါ၊ အရိယာ၊ ျဖဴစြာသီလ ေစာင့္လားကြယ္။
ဘုန္းႀကီးမ်ားထံ၊ သီလခံ၊ ႂကြက္ဆူညံေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။

၂၈။ ေျပာေသာစကား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ တရားေၾကာင္းလားကြယ္။
လယ္,ယာ,ကြၽဲ,ႏြား၊ ေျပာင္းစပါး၊ သားမယားေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။
စပ္မိစပ္ရာ၊ ေျပာလိုက္တာ၊ ႏြားခ်င္းလဲရာ ေရာက္ေသးတယ္။
စကားမဆံုး၊ တစ္ေန႔လံုး၊ အံုးအံုးႂကြက္ေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။
သည္လိုႏွင့္ပင္၊ ေနသာဝင္၊ အိမ္လွ်င္ျပန္ခဲ့တယ္။
ဥပုသ္ေစာင့္ရာ၊ ေျပာၾကတာ၊ မိုးမရြာေၾကာင္းသာ မ်ားၾကတယ္။

၂၉။ သီလေျပာက္ၾကား၊ ေစာင့္ေလျငား၊ မိုးကား ကြက္ၾကားရြာတတ္တယ္။
မင္းတို႔လူ႔ေဘာင္၊ သီလေၾကာင္၊ မိုးေရွာင္ကြင္းတတ္တယ္။
မင္းတို႔ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္ေတြးပကြယ္။
မင္းတို႔ေစာင့္တာ၊ ဥပုသ္မွာ၊ ထမင္းဆာတာ သနားတယ္။
ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းပါလားကြယ္။
ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းနည္းခဲ့တယ္။

၃ဝ။ တရားစကား၊ အေမာင့္အား၊ ေဆြးေႏြးပါလားကြယ္။
တတ္သည္ဆိုလွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္ပင္၊ အလြန္ေမးခ်င္တယ္။

၃၁။ ေမးေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘာဝနာလားကြယ္။
မေျဖႏိုင္က၊ အရွက္ရ၊ နာမည္ပ်က္ေအာင္ ေမးခဲ့တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ၊ က်ဳပ္တို႔ရြာ၊ စာ စကားသာ ေျပာၾကတယ္။
သၿဂႋဳဟ္ေဘးေပါက္၊ ေကာက္သင္းေကာက္ ေရာက္မိေရာက္ရာ ျငင္းၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္၊ တတ္ဟန္ေဆာင္၊ ေဖာင္ေဖာင္လန္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။

၃၂။ ျငင္းေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘယ္လိုပါလဲကြယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကပင္၊ ဂုဏ္လိုခ်င္၊ တတ္သည္ထင္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ စာျငင္းတာႏွင့္ ရန္ျဖစ္တယ္။

၃၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ ေလွ်ာက္စကား၊ အမွားေတြသာ မ်ားခဲ့တယ္။
အားကိုးစရာ၊ ကုသိုလ္မွာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။
တစ္ခုကိုမွ်၊ ေမးမရ၊ ဝမ္းနည္းလွေခ်တယ္။
အေမာင့္ျဖစ္ေထြ၊ သနားေလ၊ လူ႔ျပည္မယား မကယ္တယ္။
မကယ္ျဖစ္တာ၊ မင္းတစ္ခါ၊ ၾကမၼာေမွာက္ေတာ့မယ္။
အေမာင့္ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္သနားတယ္။
ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာမိႈင္၍ ေနေတာ့တယ္။
သည္ေသာအခါ၊ ငရဲရြာ၊ ဆြဲကာခ်ေတာ့တယ္။

အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး။
၆ - ေဒဝဒူတသုတ္ မွ၊ ေဒ၀ဒူတ၀ဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။

ရယ္စရာ စု-၂

သိခ်င္လို႔

" ဗ်ိဳ႕ အိမ္ရွင္တို႔ ၊ တစ္ဆိတ္ေလာက္ေခြးၾကည့္ေပးပါ "
" မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ရဲရဲသာလာခဲ့ပါ "
" ခင္ဗ်ားေခြးက မကိုက္တတ္ဖူးလားဗ် "
" ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒါကိုသိခ်င္ေနတာ ၊ ဒီေကာင္ကအခုမနက္မွ ၀ယ္လာတာေလ "
--------------------------------------------------

ေယာက်ာ္းဆိုတာ

" ေဟာဟိုထိုင္ေနတဲ့လူဟာ ခုနကတစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို ကြၽန္မကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ ၊ အခု မမေရာက္လာမွပဲ ခပ္တည္တည္ေနေဖာ္ရေတာ့တယ္ "
" ဘယ္သူလဲ ဟိုလူလား ၊ အဲဒါမမအမ်ိဳးသားေလ "
------------------------------------------------------

ဆရာ့ညႊန္ၾကားခ်က္

" တပည့္ေရ ၊ ဟိုဓါတ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ခဏကိုင္ၾကည့္စမ္းကြာ "
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ "
" ဘယ္လိုေနလဲကြ "
" ဘယ္လိုမွ မေနဘူးဆရာ "
" အင္း ..... ဒါဆို က်န္တဲ့တစ္စကို သြားမကိုင္နဲ႔ ဓါတ္လိုက္လိမ့္မယ္ "
---------------------------------------------------------

မညာရ

တရားသူႀကီးက သက္ေသထြက္ဆိုမယ့္သူကို မွာတယ္။
"တရားရံုးမွာ စစ္ေဆးေမးျမန္းတဲ့အခ်ိန္ မလိမ္ညာရဘူး။ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔
တပ္အပ္ျမင္တာကိုပဲ ေျပာရမယ္။ တစ္ျခားလူေျပာတာကို မေျပာရဘူး။ နားလည္လား!"
"ဟုတ္ကဲ့.. နားလည္ပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ... ေမာင္ရင္ရဲ႕ ေမြးေန႔နဲ႔ ေမြးဖြားရာဇာတိကို အရင္ေျပာပါ"
"တရားသူႀကီးမင္း.. ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတြကို
ကြၽန္ေတာ့္အေမကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရတာမို႔ပါ"

-------------------------------------------

မျပည့္စုံတာ

ပါေမာကၡ က ေက်ာင္းသားအား ေနာက္ဆံုး စာေမးပဲြအတြက္ လူေတြ႕ စစ္ေမးေနသည္။
" ေရႊ နဲ႔ အသိဥာဏ္ နွစ္ခုယွဥ္လာရင္ မင္းဘာကို ေရြးခ်ယ္ မလဲ "
" ေရႊကို ယူမွာေပ့ါ "
" ဆရာကေတာ့ အသိဥာဏ္ကို ယူမယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား "
" သိပါတယ္ ၊ မိမိမွာ မျပည့္စံုတာကို ယူခ်င္ၾကတာဟာ လူ႕သဘာ၀ပဲ ဥစၥာ "
--------------------------------------------

တန္ဖိုးမရွိေသာသူ

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းအစားလုပ္ၾကသည္။တကၠစီကား

မွတ္တိုင္သို႕ေရာက္လာၿပီး တစ္ေယာက္က တကၠစီကားဒရုိင္ဘာကိုေမးသည္။
``ဒီကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။´´
``ႏွစ္ရာ´´
``ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လိုက္မယ္ဆိုရင္ေကာ´´
``ႏွစ္ရာပါပဲ´´
``ၾကားတယ္မဟုတ္လား ဘေမာင္၊ မင္းဟာ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိတဲ့အေကာင္ဆိုတာ ယံုၿပီလား။´´

 --------------------------------------------

သူေဌးနဲ႕ႏြား

လူတစ္ေယာက္က သူေဌးၾကီးတစ္ဦးထံတြင္ ႏြားတစ္ေကာင္ငွားခ်င္သည္။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ႏြားငွားရန္ သူေဌး ၾကီးထံစာေရးကာ တပည့္တစ္ေယာက္ကိုေစလႊတ္လိုက္သည္

။ ထိုအခ်ိန္က သူေဌးၾကီးအိမ္တြင္ သူေဌးၾကီး သည္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေနခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ သူေဌးၾကီးကစာကိုယူလိုက္သည္။ စာမတတ္သည္ကို ရွက္သၿဖင့္ စာတတ္သေယာင္ေယာင္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။သူေဌးၾကီးသည္ စာရြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနသည္။
``ငါသိပါတယ္ကြာ´´သူေဌးၾကီးကစာလာေပးသူကိုေၿပာလိုက္သည္။
``ေအး..ခဏၾကာရင္ ငါကိုယ္တိုင္လာခဲ့မယ္လို႕ မင္းဆရာကို ေၿပာလိုက္ပါကြာ။ဟုတ္လား´´

 ---------------------------------------------------------

မထူးပါဘူး

လမ္းတြင္ ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္မွား စီးလာေသာ ကေလးတစ္ဦးကိုေတြသျဖင့္ လူၾကီးတစ္ဦးက... `ေဟ့ခ်ာတိတ္ မင္းဖိနပ္အနီတစ္ဖက္ ၊အနက္တစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အိမ္ျပန္လဲလိုက္အံုး´
ဟာ...အိမ္ျပန္လည္း မထူးပါဘူး ဦးဦးရာ...
`ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ`
`အိမ္မွာလည္း ဖိနပ္အနီတစ္ဖက္၊အနက္တစ္ဖက္ပါဘဲဗ်ာ.

 ----------------------------------------------------------------

မရွိရင္ပိုေကာင္းေသး

မိန္းမျဖစ္သူသည္ေယာက်ၤား၏ ပုဆိုးအျပဲကိုခ်ဳပ္ေပးေနရင္းလွ

မ္းေျပာသည္။
မိန္းမ၊ ၊`ရွင္တို႕ေယာက်ၤားတြေလ က်မတို႕မိန္းမေတြမရွိရင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ရမယ္၊
          မိန္းမေတြရွိေနလို႕သာရွင္တို႕ ပုဆိိုးေတြ၊ ေဘာင္းဘီ၊အက်ၤီေတြခ်ဴပ္ေပးမဲ့သူရွိတာ´

ေယာက်ၤား၊ ၊`အိုမရွိမျဖစ္ဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ငါတို႕ အဲဒီေဘာင္းဘီ၊ပုဆိုးေတြ ၀တ္ရတာလည္း
               မင္းတို႔မိန္းမေတြရွိေနလို႔ကြ၊မိန္းမေတြမရွိရင္ ငါတို႔ဘာမွ၀တ္စရာမလိုဘူးကြ´

 --------------------------------------------------

အေမြဆက္ခံမိလို႔

" ခင္ဗ်ား မေသသင့္ဘူးဗ် ။ ဟုတ္တယ္ ၊ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ား မေသသင့္ေသးဘူး "
" ေဟ့လူ မူးမူးနဲ႔ အုတ္ဂူေရွ႕မွာငိုၿပီး ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ။ ဒီဂူထဲျမဳပ္ထားတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခင္ဆံုးမိတ္ေဆြမို႔ လို႔လား "
" ဟင့္အင္း ..... ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရဲ႕ ပထမေယာက်္ားပါ "
---------------------------------------

ေမေမ့တာ၀န္ထားလိုက္

" ဒီလူနဲ႔သမီးလက္မထပ္ခ်င္ဘူးေမေမ ၊ သူနဲ႔သမီးနဲ႔ အယူအဆခ်င္း မတူၾကဘူး ။ သူကငရဲရွိတယ္ဆိုတာကို မယံုဘူးလို႔အေၾကာက္အကန္ေျပာတယ္ ေမေမရဲ႕ "
" လက္ထပ္မွာသာ ထပ္လိုက္ပါသမီးရယ္ ၊ ငရဲတကယ္ရွိေၾကာင္း သိေအာင္လုပ္ဖို႔ ေမေမ့တာ၀န္ထားလိုက္စမ္းပါ "
---------------------------------------
(from forward mail)

ႏွင္းဆီပြင့္

လယ္ေတာကျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ခေရဖူးဆိုလို ့
ေမာင္ခူးကာေပး။

မနက္တုန္းဆီက၊
ေၾကာ့ဆံုးကိုေမာင္ျမင္ေတာ့၊
သူ ့ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ ့၊
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး။ ။
(မင္းသုဝဏ္)

e-break

     ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလုပ္ေတြမွာ
အလုပ္လုပ္ခ်ိန္အတြင္း 
အလုပ္သမားေတြဆက္တိုက္
အလုပ္လုပ္ပါက
ပ်င္းရိလာတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင့္္အနားေပးတဲ့အေနနဲ႔ မိနစ္၂၀ ေလာက္ tea break ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလုပ္ဆက္တုိက္လုပ္ပါက အာရံုစုစည္းမွဳေတြအားနဲလာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ Internet ေပၚမွာ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာေလးေတြကို မိနစ္၂၀ေလာက္ရွာေဖြၾကည့္ရွဳသင့္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကို e-break လို႔သတ္မွတ္ေပးရင္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဆိုးလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။
     ဒီအတြက္ Melbourne University က ေလ့လာရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ Internet ကိုအလုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ခဏယူျပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာ ရွာေဖြၾကည့္ရွဳျခင္းသည္ လူ႔ေတြရဲ့အာရံုကိုပိုမိုစုစည္းႏိုင္ရံုသာမက ထုတ္လုပ္မွဳစြမ္းရည္ကိုလည္းတိုးတက္ေစပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ျပီး Dr Brent Coker (University's Department of Management and Marketing) က Internet ဟာလူေတြရဲ့စိတ္အာရံုကိုမိနစ္၂၀ အတြင္းျပန္လည္စုစည္းေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ကုသနည္းတစ္ခုပါလို႔ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္စုစည္းမွဳနဲေနျပီ၊ စိတ္၀င္စာမွဳနဲေနျပီဆိုရင္ေတာ့ Internet ထဲကို မိနစ္၂၀ ေလာက္ သူေဌးအခ်ိန္ထဲကေနျပီး အလည္ထြက္လိုက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ။
(မဂၤလာညေနခင္း) RD

ငါ

ငါ့ မွာလည္း ငါ ၊ သူ ့မွာ ငါႏွင့္
ငါ့ ငါ သူ ့ငါ ၊ ေတြ ့ၾကခါဝယ္
ငါ ႏွင့္ ငါ ခ်င္း ၊ ငါ စစ္ခင္းလ်က္
ပူျပင္းလွ်ံရဲ ငါ ေပါက္ကြဲ၏ ။

ငါ ဒုကၡေပး ၊ ငါ မေအး၍
ငါ ေအးရေၾကာင္း ၊ ခြင့္ခါ ေခ်ာင္းလ်က္
ငါေကာင္းကို ရွာ ၊ ငါဆိုး ခြာေသာ္
ကြာေလသည္ သို ့၊ ျဖစ္သၿမိဳ ့လည္း
ေခါင္းလွ်ိဳ ကိုယ္ေခြ ၊ ပျခဳပ္ေဗြ၌
ငန္းေျမြ မျခား ၊ ႏွဲသံ ၾကားလွ်င္
ပါးပ်ဥ္း ေထာင္လ်က္ ငါသည္ထြက္၏ ။

အို – ဖြားဖက္ ငါ ၊ အသင္ ငါႏွင့္
ငါ မေလွ်ာ့တမ္း ၊ အားအင္ စမ္းအံ့ ။
အစြမ္း သာသူ ၊ ပန္းဆြတ္ယူလိမ့္ ။
ငါမူ ငါ့ကို ေအာင္မည္ေလာ။ ။
ငါ့ကို ငါက ေအာင္မည္ေလာ။ ။
(မင္းသု၀ဏ္)

သင္ေသသြားေသာ္

ဪ…လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား
အိုရနာရ ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏အမ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။
(ေဇာ္ဂ်ီ)

စြန္႔လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ

     ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္စြန္႔ၾကဲျခင္း လို႔ေခၚရင္လဲမွားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္စိတ္နဲ႔မတည္႔တဲ႔ အခ်ိဳ႔အလွဴေတြ ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ေတြးမိတယ္ဗ်ာ သူတို႔လွဴေကာ လွဴတတ္ၾကရဲ႔လားလို႔ ? ဘာအတြက္လွဴေနတာလဲလို႔ ? ကၽြႏ္ုပ္ဒီေနရာမွာနိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္းေတြကိုေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဒါေတြဒီမွာေျပာဘို႔အလွမ္းေ၀းလွပါေသးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ပါတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔ဘူးပါတယ္။ အေတာ္လည္းပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ လူအမ်ားကေျပာၾကတယ္ သိပ္အလွဳရက္ေရာတာ တဲ႔။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလည္း ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာလွဴေနပါတယ္။ဒါလည္းေတြ႔ရပါတယ္။တစ္ေန႔ သူ႔ရဲ့အလုပ္သမားေလး နဲ႔စကားေျပာေနတာ ၾကားရတယ္။ အလုပ္သမားေလးက ေငြေခ်းတာပါ။ သူ႔အေမေနမေကာင္းလို႔ေဆးရံုတက္ေနရလို႔ ပိုက္ဆံေခ်းပါတဲ့။ သူ႔ပိုက္ဆံကိုလခထဲကျပန္ျဖတ္ဘို႔ေတာင္းပန္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူကိုပိုက္ဆံမေခ်းခဲ႔ပါဘူး။ ဒါတစ္ခုတည္းေတာ့မဟုတ္ဘူး လာေတာင္းရမ္းတဲ့လူေတြလဲ ေငါက္ေငါက္ထုတ္တာေတြ႔ရတယ္ဗ်ာ။တကယ္ဆိုသူႏွစ္စဥ္လွဴတဲ႔ေငြေတြနဲ႔ ႏွဳိင္းရင္ ဒီေငြကမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ တကယ့္ကိုနည္းနည္းေလးပါ။ သူဒီေလာက္ေလးေတာင္မွ သူ႔အလုပ္သမားေလးအေပၚ ၊ဆင္းရဲသားေတြအေပၚ သဒၶါတရားေလးမရွိရင္ သူလွဴေနတဲ႔သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူသိရွင္ၾကား ခမ္းခမ္းနားနားဖိတ္ေခၚ ေၾကြးေမြးေနတဲ႔သူ႔အလွဴအေပၚ ကၽြႏ္ုပ္သံသယရွိတယ္လို႔ေျပာရင္ စာဖတ္သူက ကၽြႏ္ုပ္ကိုလြန္တယ္လို႔ေျပာမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာအတြက္လွဴတာလဲ?

     ကၽြႏ္ုပ္ခံယံုၾကည္ခ်က္က စြန္႔ၾကဲတာႏွစ္မ်ိဳးပဲရွိတယ္ (အမ်ားေခၚက လွဴတယ္ေပါ့ဗ်ာ)။
၁။ သနားလို႔ေပးတာ
၂။ ခ်စ္လို႔ေပးတာ
     ဆင္းရဲတဲ႔သူ၊ လိုအပ္တဲ႔လူ၊ ခ်ိဳ႔တဲ့သူ ေတြကိုေပးတဲ႔အခါ ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး သူတို႔ေတြအဆင္ေျပရင္ကၽြႏ္ုပ္လဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္သူတို႔ဆီကေမွ်ာ္လင့္တာ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္၊ သူတို႔အဆင္ေျပ စိတ္ေက်နပ္မွဳပါပဲ။ ဒီထက္ပိုျပီးဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္လွဴတာကိုသူမ်ားကိုေျပာခဲပါတယ္။ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြသိပါေစ ကၽြႏ္ုပ္လိုမ်ိဳးေပးႏိုင္ပါေစဆိုျပီး ခင္ခင္မင္မင္ရွိရင္ေတာ့ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မရင္ႏွီးသူသြားေျပာရင္ကိုယ္ရည္ေသြးရာေရာက္မွာစိုးလို႔ပါ။ အမ်ားအတြက္လုပ္တာ မေကာင္းတာေတာ့မရွိပါဘူး။ ေလာကအရၾကည္႔ရင္ေတာ့ လိုအပ္သူေတြအတြက္ ျဖည့္ဆည္းရာေရာက္လို႔ ေလာကကိုသာယာေအာင္လုပ္တာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္တဲ႔သူေတြကိုကၽြႏ္ုပ္က အျမဲေလးစားပါတယ္။

     ခ်စ္လို႔လွဴတယ္ဆိုတာက ကၽြႏ္ုပ္ဆို မိဘကိုခ်စ္ပါတယ္။ မိဘအတြက္တစ္ခုခုစားစရာ၀ယ္လာျပီး မိဘကိုေကၽြးတာဟာလဲ တစ္နည္းေျပာရရင္ ေပးကမ္းတာပါပဲ။ သူတို႔ဆီကဘာမွလိုလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေတာ့သားသမီးတိုင္းခံစားမိမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ဘုရား ရဟန္းသံဃာေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာအသိေတြတိုးလာရပါတယ္၊ တရားေတြနာရပါတယ္၊ ယဥ္ေက်းလာပါတယ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္၊ သေဘာထားေတြရင့္က်က္လာပါတယ္။သူတို႔ဟာကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ သူတို႔ကိုတကယ္ ကၽြႏ္ုပ္ခ်စ္ပါတယ္၊ ျမတ္ႏိုးပါတယ္၊သူတို႔ရဲ့အက်င့္ေတြေၾကာင့္သူတို႔ကိုကၽြႏ္ုပ္တန္ဖိုးထားေလးစာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ကို လွဴပါတယ္။ သူတို႔ကိုလွဴတာ နိဗၺာန္ေရာက္ျခင္လို႔ဘာလို႔ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ကူးဘို႔လက္လွမ္းမမွီပါဘူး။    

     ဒါနဲ႔တစ္ခုသြားသတိရတယ္ စကၤာပူမွာစာေပေဟာေျပာပြဲ
လုပ္တုန္းက ဂ်ဴးေျပာတာေလး။ American က Essay ေတြထဲကေမးခြန္းေလးပါတဲ့။ မွတ္မိသေလာက္ေလးေျပာျပပါ့မယ္။
     တစ္ေန႔အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးလူတစ္ေယာက္ ကားေမာင္းလာပါတယ္။သူဒီေန႔သူရဲ႔ ပင္စင္ယူတဲ႔ေန႔ပါ။ သူစဥ္းစားရင္းကားေမာင္းလာပါတယ္။ သူတစ္သက္လံုးစုေဆာင္းခဲ႔တာဆိုလို႔သူပိုင္တဲ႔ဒီကားေလးပဲ အဖတ္တင္တယ္တဲ႔။ သူ႔ကားေလးကို သူလမ္းေလွ်ာက္ေနၾက ရထားလမ္းေဟာင္းေလးေပၚမွာရပ္ရင္း သူရထားလမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဒီကားေလးနဲ႔သူ၀င္ေငြရွာျပီးသူ႔ဘ၀ေလးကို သူေသတဲ့အထိ ေနသြားမယ္ေပါ့။ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ အေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာသူျမင္ကြင္းထဲ အထူးအဆန္း ရထားတစ္စီးလာေနပါတယ္။သူစဥ္းစားေနပါတယ္ ဒီေနရာကရထားလာတာတစ္ခါမွမၾကံဳဖူးပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာရထားကသူနဲ႔ခပ္နီးနီးကိုေရာက္ေနပါျပီ။ ရထားသြားမဲ႔လမ္းေၾကာင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ ရထားလမ္းေပၚမွာေလးဘက္သြားတတ္စ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ရင္းေဆာ့ေနတာသူေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔သူဘာလုပ္ရမလဲစဥ္းစားတယ္ ေျပးသြားျပီးကယ္ရေအာင္ကလည္း ရထားနဲ႔ယွဥ္ျပီးသူေျပးဘို႔မမွီ ပါဘူး။ သူဘာလုပ္ရမလဲ ရွာၾကည္႔ရင္း သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ ရထားလမ္းလႊဲတံတစ္ခုေတြ႔ပါတယ္ အဲဒါကိုသူေျပးသြားဆြဲရင္ေတာ့မွီပါတယ္။ဒါနဲ႔ သူေျပးသြားျပီးေမာင္းတံကိုကိုင္လိုက္ျပီး ဆြဲဘို႔ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္သူတစ္ခ်က္စဥ္းစာလိုက္တယ္။ ဒီရထားကိုလမ္းလႊဲလိုက္ရင္ ရထားဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ သူမ်က္လံုးျပဴးရပါျပီ ဒီရထားသြားမွာက သူ႔ကားေလးရွိရာကိုပါ။ ဒီကားကသူ႔ရဲ့ဘ၀ပါ။ သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ ဒီကားေလးပဲရွိပါတယ္။ အာမခံေၾကးလဲသူ႔မွာ အျပည့္အ၀မရွိပါဘူးတဲ့။
     ဒီဇာတ္လမ္းေလးကဖန္တီးထားတာပါ။ တကယ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ သင္စာဖတ္သူလဲဒီေနရာမွာဆိုရင္ဘာလုပ္မလဲ ? ကေလးကိုကယ္လိုက္မွာေပါ့လို႔ စကားကိုလြယ္လြယ္မေျပာပါနဲ႔။ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွေျပာပါ။ ဒီကေလးရဲ႔အသက္ကို စည္းစိမ္အဆံုးရွံဳးခံျပီးကယ္မည့္သူဆိုရင္ သင့္ကိုယ္သင္စဥ္းစာပါ။ သင္ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ကို ယခင္က ကယ္ခဲ႔ဘူးသလဲ? ကေလးေတြအတြက္ သင္လွဴခဲ႔ဘူးပါသလား?။ သင့္စည္းစိမ္ကိုထားပါအံုး သင့္၀င္ေငြထဲက ၁၀% ေလာက္ကိုပဲ ကေလးေတြအတြက္လွဴဘူးပါသလား?။
   သင္ေျဖရခက္ေနျပီလား? တစ္ခ်ိဳ့ကိစၥေတြကလြယ္လြယ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ သင့္ပိုင္ဆိုင္မွဳကို အဆံုးရွံဳးခံျပီး၊ စြန့္လႊတ္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို သင္ကယ္မည့္သူဆိုရင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာလိုက္ပါရေစ သင့္ကိုကၽြႏ္ုပ္ေလာကအစား ရင္ထဲကလွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေလးလဲေလးစားပါတယ္။
     အားလံုးပဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်ထားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းလွ်က္။
(မဂၤလာညေနခင္း)

တို႔တိုင္းျပည္

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔၊
တို႔ရြာတို႔ေျမ၊ တို႔ရြာေျမဝယ္၊
ေစတီစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏၊
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္၊
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္၊
ယာစကာမ်ိဳး၊ တၫွိဳးၫွိဳးႏွင့္၊
ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား၊
လွည့္လည္သြားလ်က္၊
မစားေလရ၊ ဝမ္းမဝ၍၊
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔၊
တို႔ရြာတို႔ေျမ၊ တို႔ရြာေျမဝယ္၊
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္၊
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏၊
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္၊
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္၊
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍၊
ေတာကၿပိတၲာျဖစ္မည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့၊
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံု႔လ၊
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး၊
လက္႐ံုးျမားေျမာင္၊ ဉာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္၊
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့၊
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ၊
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ၊
ထားေလာ့တာဝန္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း၊
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍၊
တစ္ဝမ္းတစ္စိတ္ ညီေစသတည္း။ ။
(ေဇာ္ဂ်ီ)
(၁၉၃၅ ခုႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း အတြဲ – ၃၊ အမွတ္ – ၁၁။) (PomesCorner)

ခံတြင္းနံ႔သင္းပ်ံံ႔ေစေရး

     လူတိုင္းခံတြင္းန႔ံသင္းေနတာကိုၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ ခံတြင္းနံ႔နံရင္ ဘယ္သူမွၾကိဳက္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး အားနာလို႔မေျပာရင္သာရွိရမယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္သူမ်ားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားရင္လည္း ဒါမေကာင္းပါဘူး။ က်န္းမာေရးအတြက္လဲ ခံတြင္းသန္႔ရွင္းေရးဟာအေရးပါပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဒီ Post ကေလးကိုတင္လိုက္ရတာပါ။

     ခံတြင္းနံ႔ထြက္ျခင္းအေၾကာင္းအရင္းမ်ားစြာရွိပါတယ္ လည္ေခ်ာင္းေရာဂါရွိရင္လဲျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ ႏွာေခါင္းေရာဂါေၾကာင့္လည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ သြားဖံုး ေရာဂါေၾကာင့္လည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေတြျဖစ္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔သာအျမန္စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။
     Canada ႏိုင္ငံ Toronto မွာရွိတဲ့ Fresh Breath Clinic မွာေလ့လာေရး Director အျဖစ္အလုပ္လုပ္ေနေသာ Anne Bosy ကေျပာပါတယ္။ ခံတြင္းန႔ံနံ ျခင္းရဲ့အဓိကျပႆနာက ခံတြင္းမွာရွိတဲ့ Bacteria ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သြားေတြကိုအစာစာျပီးတိုင္းစင္ၾကယ္ေအာင္မေဆးရင္ Bacteria ေတြေပါက္ပြားျပီး ခံတြင္းနံ႔ နံပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္အစာစားျပီးတိုင္း ပလုပ္က်င္းသင့္ေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔သြားနွစ္ခါတိုက္သင့္ေၾကာင္း သြားဆရာ၀န္ေတြက သတိေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သြားေတြမွာေက်ာက္တည္ ျပီဆိုရင္လည္းခံတြင္းန႔ံထြက္ပါတယ္၊ အဲဒီေက်ာက္ေတြမွာ Bacteria  ေတြရွိေနပါတယ္။ ေက်ာက္ေတြကိုရွင္းလင္းသင့္ပါတယ္။ အိပ္ခါနီးမွာ ခံတြင္းသန္႔ေဆးရည္(MouthWash)နဲ႔ ပလုပ္က်င္းျပီး အိပ္ျခင္းကလည္း ခံတြင္းကိုသန္႔ရွင္းေစပါတယ္။အဲဒီ Mouthwash နဲ႔ေဆးျပီးေရနဲ႔ ပလုတ္မက်င္းပါနဲ႔ေတာ့ ဒီတိုင္ထားျပီးအိပ္ရာ၀င္ပါလို႔ သြားဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ညႊန္ၾကားပါတယ္။
     သြားတိုက္ရာမွာလည္းစိတ္ရွည္ လက္ရွည္အခ်ိန္ယူျပီးတိုက္ရပါတယ္။ အမ်ားစုက အိပ္ခါနည္းျမန္ျမန္တိုက္ေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ အိပ္ျခင္ေနလို႔ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာမလုပ္သင့္ပါဘူး။ သြားတိုက္ရင္လည္းနည္းမွန္လမ္းမွန္တိုက္သင့္ပါတယ္။ သြားေတြမပ်က္စီးေအာင္ေပါ့။
      သြားတိုက္နည္းေလးကိုေတာ့ ဒီ Link မွာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္
http://www.youtube.com/watch?v=ACgPHDzTHaU&feature=channel
     အားလံုးခံတြင္းနံ႔သင္းပ်ံ့ျပီး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
 (မဂၤလာညေနခင္း)

မ်က္စိ၊ျမင္ျခင္း

     အရာ၀တၳဳတစ္ခုကိုျမင္ရန္ အေၾကာင္းအရာေတြရွိပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး အလင္းေရာင္ရွိရပါတယ္။ အလင္းေရာင္မရွိရင္ အရာ၀တၳဳေတြရွိေနလည္းမျမင္ရပါဘူး။ မီးပ်က္ေနသလိုေပါ့။ ဒုတိယအခ်က္ မ်က္စိအျမင္ရွိရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ မ်က္စိကန္းေနရင္ မျမင္ရဘူးေပါ့။ တတိယအခ်က္ အာရံုစူးစိုက္မွဳရွိရ ပါတယ္။ သတၱိမမူရင္ ဂူေတာင္မျမင္ပါဘူး။
     ျမင္ရတဲ့အရာတိုင္းဟာ တကယ္ရွိေနတာလား ? ။ ဟာ့ျမင္ေနမွပဲ ရွိတာေပါ့လို႔ေျပာစရာရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့အရာတိုင္းဟာရွိျခင္မွရွိေတာ့မွာပါ။ သင္တို႔ၾကားဘူးၾကပါလိမ့္မယ္ ေကာင္ကင္မွာၾကယ္ေတြရွိတယ္ အခ်ိဳ့ၾကယ္ေတြဟာ အလင္းသြားရင္ေတာင္ အလင္းႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဥပမာ-အလင္းႏွစ္တစ္ႏွစ္အကြာအေ၀းမွာရွိတဲ့ၾကယ္ ပ်က္သြားျပီဆိုၾကပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာအဲဒီၾကယ္ကို အလင္းႏွစ္တစ္ႏွစ္ၾကာသည္အထိျမင္ေနရပါေသးတယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီၾကယ္ပ်က္သြားေသာ္လည္း သု႔အလင္းကရွိေနေသးလို႔ပါ။အလင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ၾကာမွေပ်ာက္သြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္တိုင္းလဲ ရွိတယ္မထင္ၾကပါနဲ႔။
     ေရဒီယိုလွိဳင္းေတြကို သင္တို႔ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိွဳင္းေတြေလထဲမွာရွိတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းနီးပါးသိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မျမင္တိုင္းလဲ မရွိဘူးမထင္လိုက္ပါနဲ႔။
     ပညာဟာေတာ္ေတာ္အေရးၾကီးပါတယ္။ ပညာသာလွ်င္အက်ိဳးအေၾကာင္းခြဲျခားသိႏိုင္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္တိုင္းသားေတြကေျပာၾကတယ္ (Knowledge is GOD).

*A light-year is equal to: 9,460,730,472,580.8 kilo meter (Wikipedia)

(မဂၤလာညေနခင္း)

မိုးတိမ္ဘာ့ေၾကာင့္မဲရတယ္

     မိုးဆိုတာ ေရေတြပါ။ ေရရဲ့အေရာင္ဟာ ၾကည္လင္တဲ့အေရာင္ရွိပါတယ္။ မိုးတိမ္ဆိုတာ ေရေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ဒါ့ေၾကာင့္ မိုးတိမ္ေတြဟာၾကည္လင္သင့္ပါတယ္။ ယုတၱိ နည္းအရေတြးရင္ မိုးတိမ္ေတြဟာၾကည္လင္ရမွာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းသိပါတယ္၊ ျမင္ဘူးၾကပါတယ္ တကယ့္ရြာခါနီးမိုးတိမ္ေတြဟာအမဲေရာင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ? ။

     တိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရအမွဳန္အမႊားေတြဟာေသးငယ္စဥ္ကာလအတြင္းမွာ အလင္းေရာင္တန္ျပန္မွဳမ်ားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင္လူေတြဟာ အျဖဴေရာင္လို႔ျမင္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရအမွဳန္အမႊာေတြၾကီးလာျပီ မိုးရြာခ်ႏိုင္ေလာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီမိုစက္ေတြဟာအလင္းေရာင္ကိုစုပ္ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီအခိ်န္မွာလူေတြဟာ အလင္းေရာင္ျမင္မွဳနည္းသြားၾကျပီး အမဲေရာင္ကိုျမင္ၾကရပါတယ္။
(မဂၤလာညေနခင္း) (RD)

ရယ္စရာ စု-၁

ဘယ္မွာလဲ
လုူတေယာက္က အလြန္အမင္း သြားကိုက္ေနတယ္..သူ႕ကို အိမ္နီးခ်င္း လူတေယာက္က ေျပာတယ္..
`ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ဗ်ာ..သြားနာေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အာဘြားေပးလိုူက္တာ တခါတည္းကို
သက္သာသြားေ၇ာဗ်ိဳ႕..ခင္ဗ်ားလဲ အဲ့လို လုပ္ၾကည့္ပါလား´
သြားကိုက္ေနတဲ့လူ ၀မ္းသာအား၇ ေမးတယ္..
`ဟာ..ဟုတ္လား..ခု ခင္ဗ်ားမိန္းမ ဘယ္မွာလဲ´

-----------------------------------------------------------------------------

မျငင္းေတာ့ပါဘူး

ေက်ာင္းတြင္ ဆ၇ာက ကေလးတေယာက္ကိုေမးသည္..
`ကမၻာၾကီးက ဘယ္လိုပံု၇ွိသလဲကြ´
ကေလးက မဆိုင္းမတြ ေျဖသည္..
`လံုးတယ္ ဆ၇ာ´
´ကမၻာၾကီးလံုးေၾကာင္း ဘယ္လို သက္ေသျပနိင္သလဲ´
ကေလးက ခဏတိတ္သြားျပီး ျပန္ေျဖသည္..
`ဆ၇ာျပားတယ္ ထင္၇င္လဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဆ၇ာ..ကၽြန္ေတာ္ ဆ၇ာနဲ့ ျပိဳင္မျငင္းခ်င္ပါဘူး။

----------------------------------------------------------

ဒီေနရာမွဟုတ္ရဲ့လား

တခါက ဘု၇ားေက်ာင္းတခုမွာ ႏွစ္ျခင္းခံယူပြဲ လုပ္ေနတယ္..ဘုန္းေတာ္ၾကီးက
ႏွစ္ျခင္းခံမယ့္ လူ၇ဲ့ေခါငး္ကို ေ၇ကန္ထဲ ဆြဲႏွစ္လိုက္ျပီး ေမးလိုက္တယ္..
`ေယ၇ႈခ၇စ္စ္ကို ျမင္ျပီလား´
အႏွစ္ခံ၇တဲ့လူ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ့ ေခါင္းေမာ့ျပီးျပန္ေျဖတယ္..
`ဟင့္အင္း´
ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေနာက္တခါထပ္ႏွစ္တယ္..ထပ္ေမးတယ္..
`ေယ၇ႈခ၇စ္စ္ကုိ ျမင္ျပီလား´
ဟိုလူကလဲ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ့ ျပန္ေျဖတယ္..
`ဟင့္အင္း`
ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေယ၇ႈခ၇စ္စ္ကို မျမင္မခ်င္း ေခါင္းကိုေ၇ထဲ ဆြဲဆြဲႏွစ္ျပီးေမးတယ္ ..ဟိုလူကလဲ
မျမင္ဘူး..ေ၇ပဲမြန္းလာတယ္.. ၾကာလာေတာ့ အဲဒီလူ ေဒါသထြက္ျပီး
ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ျပန္ေမးလိုက္တယ္..
`ခင္ဗ်ားေယ၇ႈ ေ၇နစ္သြားတာ ဒီေန၇ာမွ ဟုတ္၇ဲ့လား´
(from forward mail)

ငါေမာေနျပီ

လမ္းခုလပ္မွာ ေမာပန္းသူေတြေတြ႔ရ
ေဘးထြက္ထိုင္ေနၾက
ေသြးသံရဲရဲ ႏွဳတ္ခမ္းေတြလွဳပ္လွ်က္
စာေလာင္ေသာလက္ေတြဆန္႔ထုတ္ 
အခ်ိန္အမွ်င္ေတြ ၾကားမွာျငိေထြး
ဘယ္မွာလဲ စာေလာင္ျခင္းကင္းမဲ့ဇံု
ေျခရာထပ္ခဲ႔တဲ့ မွတ္တိုင္ေတြျပန္ေတြ႔ရ
နားလည္လို႔မရတဲ႔ စာတစ္မ်က္ႏွာ
ခ်ိန္သီးတစ္ခုေပၚလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း
ေအာ္ေျပာသံမၾကားရတဲ့ ရထားတစ္စီး
ဒဲ့ေျပာရရင္
ငါေမာေနျပီ။

(မဂၤလာညေနခင္း) (created in Jan,2008)

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ 3D

     တစ္ေန႔ရံုးဆင္းခါနီး၅း၃၀ေလာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကကၽြႏ္ုပ္ထံသို႔ဖုန္းဆက္လာပါတယ္ ဒီေန႔အားလားတဲ့ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္းရံုးဆင္းခါနည္းဆိုေတာ့တက္ၾကြစြာနဲ႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ “ေဟးငါ ရံုးဆင္းေတာ့မယ္ကြ”။ ဒီအခ်ိန္မွာသူငယ္ခ်င္းက ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ရန္ေျပာပါေတာ့တယ္။ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ဆို ရုပ္ရွင္ၾကိဳက္ေသာ္လည္းပဲ ရံုမွာသြားၾကည့္ခဲပါတယ္ ေစ်းၾကီးတာလည္းတစ္ေၾကာင္း၊ အခိ်န္မရတာလည္းပါတာေပါ့။ Singapore မွာက ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို ၁၂ ေဒၚလာ၀န္းက်င္ေလာက္ေပးရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့အားေနတာလည္းပါ သူငယ္ခ်င္းကလည္းအေဖာ္ေကာင္းေနေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္ “ဘာကားလည္းကြ“ လို႔ေမးရင္း ရံုးကေနျပီး ကားမွတ္တိုင္စီကိုထြက္လာေနပါျပီ။ “ အခုမွထြက္တဲ႔ နံမည္ၾကီး Avatar 3D ကားေလကြာ” လို႔ေျပာလိုက္တာကို ဖုန္းထဲမွနားေထာင္ရင္း 3D ဆိုတဲ့အသံက က်ႏ္ုပ္ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္တန္႔သြားေစပါတယ္။ “ေအးကြာ ဒါဆိုၾကည့္ၾကရေအာင္၊ ဒါနဲ႔ မင္းထမင္းစားျပီးျပီလား” လို႔ကားမွတ္တိုင္မွာရပ္ရင္းေမးလိုက္တယ္။ “မစားရေသးဘူးကြ အတူတူစားၾကရေအာင္”ဟုျပန္ေျပာရင္း ႏွစ္ဦးသေဘာတူ Jurong Point မွာခ်ိန္းလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

     3D ဆိုလို႔ေျပာရအံုးမယ္ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက 3D ကားဆိုျပီး တိရိစာၦန္ ရံုမွာၾကည့္ဘူးပါတယ္။ ၾကာပါျပီ ဒီအခိ်န္နဲ႔တြက္ရင္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ စဥ္းစာသာၾကည့္ေတာ့ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလည္းလို႔။ အဲဒီတုန္းက တစ္ကားကို ၁၅က်ပ္နဲ႔ၾကည့္ဘို႔ တန္းအရွည္ၾကီးစီရတယ္။ တစ္ကားကို ၁၅မိနစ္ပဲျပတာ ရုပ္ရွင္မဟုတ္ဘူး ပင္လယ္ေရေအာက္ရွဳခင္းရယ္၊ စၾကာ၀႒ာရွဳခင္း ေတြရယ္ ၂ကားၾကည့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ 3D ကားကိုၾကည့္ရင္မ်က္မွန္တပ္ရတယ္။ အ၀င္မွာေကာ္မ်က္မွန္ေလးေတြေ၀ေပးတယ္။ အဲဒီမ်က္မွန္တပ္ၾကည့္မွ ရုပ္ပံုေလးေတြၾကြတက္လာတာေတြ႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္ခဲ့တယ္။
     ဒါေၾကာင့္ 3D ရုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းမွာပဲလို႔ထင္တယ္၊ အသစ္အဆန္းၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါကလည္း ငယ္ရာပါေရာဂါဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းေနျပီေလ။ နမူနာ ေၾကျငာတဲ့ဇာတ္ကြက္ကလဲ TV မွာၾကည့္ထားတာဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးျပီေပါ႔။

     ဒီလိုနဲ႔ Jurong Point ကိုေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔ျပီး ခပ္ေစာေစာပဲလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေနရာမွာလက္မွတ္သြား၀ယ္ေတာ့ ၆း၃၀ ကားကျပေနပါျပီ ၉း၃၀ ကားပဲက်န္ပါေတာ့တယ္၊ နဲနဲေတြေ၀သြားတယ္ အျပန္ေနာက္က်ရင္ေနာက္ဆံုးရထားမွီမွာမဟုတ္လို႔ပဲ မမွီရင္အိမ္ျပန္ဘို႔အခက္ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ဇာတ္ကားကလည္းၾကည့္ခ်င္နဲ႔ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္ေနခ်ိန္ ႏွလံုးသားကလွန္းေအာ္သံၾကားလိုက္ရတယ္ “ၾကည့္ကြာ” တဲ့။ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီးလက္မွတ္ ၂ေစာင္၀ယ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေစာင္ ၁၃ေဒၚလာေတာင္ေပးခဲ့ရတယ္။ အခိ်န္ရွိေသးလို႔ Jurong Point အေပၚထပ္မွာပဲ ထမင္းစားရင္းစကားထိုင္ေျပာေနခ့ဲၾကတယ္။

     ၉း၃၀ခါနီးေလာက္မွာရံုထဲ၀င္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္ ရံုအ၀င္မွာထင္တဲ့အတိုင္း မ်က္မွန္ေလးေတြကမ္းပါတယ္။ မ်က္မွန္တစ္လက္ယူရင္း ရံုထဲသို႔စိတ္ေစာစြာ၀င္သြားပါတယ္။ ရံုထဲမွ ေမွာင္ေနလို႔မ်က္မွန္ကိုေသေသျခာျခာ ၾကည့္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
     မ်က္မွန္မွ မွန္ကိုအက်ႌစနဲ႔ ပြတ္လ်က္ နမူနာဇာတ္ကားေတြၾကည့္ရင္း 3D ကားလာမည့္အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းစာတမ္း စထိုးပါျပီ။ စိတ္ေတြလည္းေစာေနပါျပီ။ မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ရင္း ဇာတ္ကားကိုစၾကည့္ပါတယ္ မ်က္မွန္နဲ႔ဆိုေတာ့နည္းနည္းေတာ့ဇာတ္ကားက ၾကည့္ရတာေမွာင္သြားတယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိပ္မျမင္ရပါဘူး၊ ခပ္၀ါး၀ါးေလးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်က္မွန္ခၽြတ္ၾကည့္လိုက္၊ တပ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲစမ္းသပ္အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့တယ္။ ခၽြတ္ၾကည့္တာနဲ႔ တပ္ၾကည့္တာတူတူပဲလို႔ခံစားေနရတယ္။ သူမ်ားေတြၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္မွန္ေလးေတြနဲ႔လႉပ္ေတာ္မလႉပ္ဘူး ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ။ ဒါနဲ႔ ေၾသာ္အစမို႔သိပ္မၾကည္တာေန မွာပါေလဆိုျပီး ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ နည္းနည္းေခါင္းမူးသလိုလိုခံစားလာရတယ္၊ ရုပ္ရွင္ကလည္း၀ါးတားတားကိုး၊ ဒါနဲ႔ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကိုလွမ္းေမးလိုက္တယ္ “ေဟ့သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ကအပင္ေတြက၀ါးေနသလိုပဲေနာ္”။ သူငယ္ခ်င္းက နည္းနည္း၀ါးေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ ႔ေၾသာ္ 3D မလာေသးလို႔ေနမွာပါေလ လို႔ေတြးရင္းဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ ေနာက္ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနမွာေတာ့ ၀ါးတားတားၾကည့္ရတာ ေခါင္းေတြနည္းနည္းမူးနာက္ေနာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္မွန္ခၽြတ္ၾကည့္ လည္းဒီတိုင္းပဲ မထူးပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ မသကၤာျဖစ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းစီကမ်က္မွန္ေတာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ... အားလားလား သူ႔မ်က္မွန္ထဲမွာရုပ္ပံုေတြ ၾကြတက္ေနပါျပီ ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္၊ ဒီအတိုင္းၾကည့္လို႔ေတာ့မျဖစ္ တစ္ခုခုလုပ္ဘို႔စဥ္းစာလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔ထိုင္ခံုကအျမန္ထျပီး အ၀င္မ်က္မွန္ေ၀တဲ့ေနရာကိုအေျပးေလး မ်က္မွန္လဲဘို႔ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲသည္မွာတံခါးကပိတ္ထားေရာ၊ ခက္ျပီ။ တြန္းၾကည့္လိုက္တယ္ အဲပြင့္သြားတယ္။ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ေနာက္ဆုတ္လို႔မျဖစ္ဘူး ပိုက္ဆံကလည္းေပးျပီးျပီ။ ဇာတ္လမ္းကလည္းအေတာ္ေကာင္းေနျပီ။ ဒါနဲ႔လွမ္းေအာ္ေခၚရပါေတာ့တယ္ "anybody there.....???" လူရိပ္လူေရာင္မေတြ႔ရပါဘူး ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေအာက္လိုက္တယ္၊ ေၾသာ္.....ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေခါင္းထြက္ျပီးၾကည့္တယ္ ၀န္ထမ္း၀တ္စံု၀တ္ထားတယ္ ဒါနဲ႔လက္ရပ္ေခၚျပီး မ်က္မွန္လည္းလိုေၾကာင္း၊ ၀ါးတားတားပဲျမင္ရေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့၀န္ထမ္းမေလးက မ်က္မွန္မွာထည့္ထားေသာ ဓာတ္ခဲ အားကုန္သြားေၾကာင္းရွင္းျပတယ္၊ ဒီေတာ့မွ ဒီမ်က္မွာဓာတ္ခဲပါေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္။ သူမကေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း မ်က္မွန္အသစ္တစ္ခုယူျပီးလဲေပးပါတယ္။ သူလဲေပးတဲ့မ်က္မွန္အသစ္ကိုယူရင္း ကိုယ့္ထိုင္ခံုရွိရာအေျပးေလး လွမ္းလာျပီးေသျခာမ်က္မွန္တပ္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ အေရာင္းအေသြးကေတာ္ေတာ္စံုျပီး၊ ဇာတ္ကြက္ေတြကလည္းစိတ္၀င္စားဘို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ Animation ေတြကေတာ္ေတာ္အသက္၀င္တယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္တန္တယ္ ေရွ့ပိုင္းမ်က္မွန္ပ်က္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုေတာင္ ေတြးေတြးျပီးႏွေမ်ာမိတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေပါက္ကြဲျပီးအစေတြထြက္လာတာမ်ား လူေတြအျပင္မွာတကယ္ထင္ျပီး လိုက္ေရွာင္ေနၾကတယ္။ ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့မေရွာင္ပါ။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကလွမ္းေမးတယ္ “ေတာ္ေတာ္ေရွာင္လိုက္ရတယ္ကြာ မင္းေကာ”၊ “ေအးငါ့ေတာ့ထိသြားတယ္ကြ” လို႔ျပန္ေျပာေတာ့ရီပါေလေရာ။ ဇာတ္ကြက္အေတာ္မ်ားမ်ားအျပင္ထြက္လာေနသလိုခံစားေနရျပီး။ ဇာတ္ကားျပီးသြားမွပဲ လူလဲအေမာေျဖရေတာ့တယ္။ ဇာတ္ကားၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေမာတယ္။ ကၽြႏု္ပ္အၾကိဳက္ဇာတ္ကားေတြထဲက ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ နဲ႔ Computer Effect ေတြကေတာ္ေတာ္စြဲေဆာင္မွဳရွိတယ္။

     ရံုထဲကထြက္လာေတာ့ ၁၂း၃၀ ေနပါျပီ ရထားလဲမရွိေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္ကိုျပန္စရာ Taxi မွတစ္ပါး အျခားမရွိေတာ့ျပီ။ Taxi ငွားျပီးအိမ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ Taxi ခ ၁၂ ေဒၚလာက်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားၾကည့္ျပီးျပန္ရလို႔ ေနာင္တမရခဲ့ပါဘူး။
(မဂၤလာညေနခင္း)